Το βιβλίο του Δανιηλ

ΔΑΝΙΗΛ

14-1-2021

Δανιηλ, κεφάλαιο 1

Το βιβλίο του Δανιήλ είναι το μόνο της Παλαιάς διαθήκης γραμμένο στο μεγαλύτερο του μέρος στην αραμαϊκή. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, ένα κεφάλαιο φαίνεται να είναι γραμμένο από τον Ναβουχοδονόσσορα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το μόνο κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης που γράφτηκε από ένα μη Εβραίο αλλά και κάποιον που δεν πίστευε στον Ένα και μοναδικό Ιουδαικο Θεό και θα δούμε τη σημασία αυτού. 

Το βιβλίο του Δανιήλ μπορεί να χωριστεί σε δυο μέρη: Στα πρώτα κεφαλαία παρακολουθούμε κάποια γεγονότα από τη ζωή του και τις μεγάλες δοκιμασίες του καθώς και την ανάλυση των ονείρων του Ναβουχοδονόσσορα. Στη συνέχεια (από το 7ο κεφάλαιο) ακολουθούν οι προφητείες του Δανιήλ. Μέρος των προφητειών αφορά ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με τη Βαβυλώνα και τις αυτοκρατορίες που ακολουθούν. Μέρος αφορά την έλευση του Μεσσία και ιστορικά γεγονότα που αφορούν πιο σύγχρονες σε εμάς περιόδους έως και τα γεγονότα της Αποκάλυψης.Τα περισσότερα γεγονότα και προφητείες σχετίζονται με όνειρα και την ερμηνεία τους ενώ ο Ναβουχοδονόσσορας παραλληλίζεται με τον ‘’ψευδό’’-Μεσσία/Αντίχριστο της Αποκάλυψης.

Συνήθως στα ερωτήματα μας όσον αφορά το μέλλον της ανθρωπότητας επικεντρωνόμαστε στις προφητείες της Αποκάλυψης, όμως προφητείες επίκαιρες και σχετικές με σημερινά και μελλοντικά γεγονότα υπάρχουν και σε αλλά βιβλία της Γραφής με κύριο παράδειγμα το βιβλίο του Δανιήλ. Για πολλούς, η Αποκάλυψη και το βιβλίο του Δανιήλ είναι τα σημαντικότερα προφητικά βιβλία της Αγίας Γραφής.

Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του βιβλίου, θα ξεκινήσουμε με ένα ερώτημα που ακούμε συχνά: γιατί ήταν απαραίτητο ο Χριστός, ο Μεσσίας ο ίδιος να υποφέρει και να βασανιστεί ? 

Υπάρχουν τρεις υποθέσεις: η πρώτη θεωρία που εμφανίζεται ιστορικά κατα τον πρώτο μ.Χ. αιώνα, αναπτύχθηκε από τους γνωστικιστές οι οποίοι διαχωριζαν την ύλη (σώμα) από το πνεύμα και υποστήριζαν ότι εφόσον ο Χριστός όπως και οι άνθρωποι αποτελούνται από ύλη και πνεύμα, αυτά βρίσκονται σε συνεχή διαπάλη ώστε το πνεύμα να περιορίζεται στο τέλος από τις αδυναμίες της ύλης. Έτσι και ο κόσμος, η ανθρωπότητα βρίσκονται σε συνεχή πάλη μεταξύ πνεύματος και ύλης και θα πρέπει να απελευθερωθεί το πνεύμα από την ύλη και τους περιορισμούς της. ‘Ομοιες θεωρίες συναντάμε και σε πολλους Έλληνες φιλοσόφους. Αντίστοιχα σύμφωνα με τη θεωρία αυτή και ο Μεσσίας οφείλει να είναι κάποιος που καταφέρνει να απελευθερώσει το πνεύμα από την ύλη, στην περίπτωση του Χριστού να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί. Η θεωρία όμως αυτή δημιουργεί μια δυαδικοτητα στον κόσμο όπου η ύλη είναι κάτι ανεξάρτητο (έχει τους δικούς της ανεξαρτητους νόμους) και μη συμβατό με το Θεό και οφείλει να εξαλειφθεί . Η θεωρία όμως αυτή καταρρίφθηκε, ειδικά μετά την Σύνοδο της Νίκαιας το 400, όπου αποφασίστηκε ότι η δημιουργία του κόσμου από την Θεό αφορούσε ΚΑΙ την ύλη (είναι και αυτή δημιουργημα του ίδιου Παντοδύναμου Θεού) και κατα συνέπεια η Δημιουργία είχε στόχο να συνδέσει την ύλη με το πνεύμα και να πνευματικοποιησει την ύλη. Παράλληλα, απορρίπτεται η θεωρία του εξανθρωπισμου, δηλαδή απλά το Άγιο Πνεύμα εισήλθε στον άνθρωπο Μεσσία, που υποβαθμίζει την σημασία και αξία του σώματος και της ύλης. Παρά το ότι η θεωρία αυτή καταρρίφθηκε από την Συνοδο, υπάρχουν υποστηρικτές της μέχρι σήμερα (με διάφορες μορφές του γνωστικισμού). 

Η δεύτερη θεωρία η οποία υποστηρίζεται κυρίως από τον Προτεσταντισμό είναι η θεωρία της απόδοσης δικαιοσύνης από το Θεό. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία υπάρχει από τη μια πλευρά ο Θεός και από την άλλη η αμαρτία η οποία προκαλεί την οργή Του και αυτό που μπορεί να εξαλείψει τη οργή αυτή είναι η απόδοση δικαιοσύνης δια θυσίας αίματος όπως οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ναός στο παρελθόν είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο σφαγείο όπου έρρεε συνεχώς το αίμα από τις θυσίες. Οι άνθρωποι πίστευαν τότε ότι αυτό θα έφερνε την ισορροπία μεταξύ αμαρτίας και Θεού. Αυτή η θεωρία  θέλει τον Θεό να απαιτεί την απόδοση δικαιοσύνης και την τιμωρία καταλήγοντας στη θυσία του Υιού ως αυτή που θα υπερκαλύψει στο τέλος όλες τις αμαρτίες και θα αποφέρει δικαιοσύνη και ισορροπία.  Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία και συγχώρεση χωρίς θυσία. Αντίστοιχες πράξεις συναντάμε ιστορικά και σε άλλους πολιτισμούς όπως πχ στους Μεσοποταμιους και στους Έλληνες όπως πχ το παράδειγμα της θυσίας της Ιφιγένειας που απαιτείται για τον εξευμενισμό των θεών.  Η εξέλιξη αυτής της θεωρίας σήμερα, θέλει τον Θεό τιμωρό να απαιτεί θυσία για να γλυτωσει η τιμωρία του ανθρώπου. Τοποθετεί δηλαδή τον Θεό δέσμιο της ίδιας της δικαιοσύνης Του, οπου είναι ¨αναγκασμένος” να ισοροπησει την αμαρτία με θυσία, ειδαλως δεν μπορεί να μας συγχωρέσει.  Με τελική κατάληξη τη θυσία του Χριστου ως την απόλυτη θυσία και έκφραση αγάπης που οδηγεί στην συγχωρεση. Δεν φαίνεται λογικό ο Θεός να είναι δέσμιος και να χρειάζεται αυτή τη θυσία η τις θυσίες γενικοτερα. Μάλλον είναι η ανάγκη του ανθρώπου να βεβαιωθεί για για εξιλέωση μέσω της θυσίας και όχι η ανάγκη του Θεού για αυτό.

Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, στην πραγματικότητα ο Θεός φυλακίζεται στη δική του δικαιοσύνη και δεν μπορεί να απελευθερωθεί από το αίτημα για δικαιοσύνη, εκτός εάν λαβει καποιο λυτρο-ανταλλαγμα. Έτσι, η θεϊκή δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη του σύμπαντος γίνονται το πιο εμφανές και κεντρικό στοιχείο και η άπειρη αγάπη του Θεού, λιγότερο.

Η Τρίτη θεωρία υποστηρίζει ότι ο Χριστός χρειάστηκε να εξανθρωπιστεί και να θυσιαστεί ώστε να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο από τι οι γνωστικιστες πίστευαν. Όχι για να απαλλάξει το πνεύμα από την ύλη αλλά για να αναβαθμίσει την ύλη και να την πνευματικοποιησει. Να μεταλλάξει το σώμα σε πνευματικό εργαλείο. Γιαυτο ο Χριστός χρειάστηκε να ντύσει το πνεύμα σε ανθρώπινο σώμα. Η θυσία του Χριστού δεν έγινε μόνο ως απόδειξη της απόλυτης αγάπης αλλά και για να αναδείξει την αξία του σώματος ως στοιχείο πνευματικό και απαραίτητο στην σχέση Θεού και ανθρώπου. Την ολοκλήρωση της πνευματικο-υλικης δημιουργίας.

Αυτή αποτελει και την κεντρική προσεγγιση στο θεμα αυτό, της Ορθόδοξης Χριστιανοσυνης, που ερμηνευει ολο αυτό το σχεδιο του Θεου, ως σχέδιο αγάπης του Θεού που τονιζει και τον γενικοτερο σκοπό της Δημιουργίας. Ο Θεός δεν μπορεί να «φυλακιστεί» στη δική του δικαιοσύνη και δεν χρειάζεται θυσίες αίματος. Είναι όλα από αγάπη και με κατανόηση της ανθρώπινης συνείδησης, που δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Στο βιβλίο του Δανιήλ περιλαμβάνεται (η πιο σωστά προηγείται) ένα κεφάλαιο που περιγράφει ένα περιστατικό με την Σοσανα και τον Δανιηλ που επεμβαίνει και την σώζει. Ενώ δεν υπάρχει κάποια σύνδεση με το περιεχόμενο του υπόλοιπου βιβλίου, η ιστορία της Σοσανα φαίνεται να αναφέρεται εδώ ως ένα σημαντικό γεγονός από το παρελθον του Δανιηλ και ως παράδειγμα της Σοφίας και δικαιοσύνης του εφόσον μετά απο το γεγονός αυτό ο Δανιηλ ‘’ αποκτά μεγάλη φήμη στο λαό ‘’(Σοσανα Α- στ. 64 ).

Στο πρώτο κεφάλαιο ο Δανιηλ αιχμαλωτίζεται από την Ναβουχοδονοσσορα μαζί με άλλους νέους στη Βαβυλώνα (κάτι που μας θυμίζει το παιδομάζωμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας). Αναφέρονται συγκεκριμένα, πέραν του Δανιηλ και τρεις άλλοι νέοι που έλαβαν και αλλά ονόματα, Βαβυλωνιακα (οι Βαβυλώνιοι ήθελαν να πάρουν την αφρόκρεμα των Εβραίων και να τους μεταστρέφουν το όνομα, την παράδοση, το φαγητό και τον τροπο ζωής τους). Ο Δανιηλ θα ονομαστεί Βαλτασαρ, όνομα που προέρχεται από τον θεό Βηλ των Βαβυλωνιων. Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ σηματοδοτεί την έναρξη της εξουσίας των ‘’απιστων’’ επι της Ιερής πόλης με αρχή από τους Βαβυλώνιους ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες αυτοκρατορίες που καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ και οι οποίες και αναφέρονται στη συνέχεια του βιβλίου στις προφητείες , πχ η Ρωμαϊκή και Ελληνική αυτοκρατορία και έως και σήμερα, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, ο συγρονος “δυτικός κόσμος” και ίσως και η Ευρωπαϊκή Ενωση (βλ.κεφ 2 και κεφ. 5 ). 

Στο πρώτο λοιπόν κεφάλαιο ο Δανιηλ και οι φίλοι του θα περάσουν την πρώτη τους δοκιμασία πίστης. Αποδεικνύουν τη δυνατή τους πίστη και αφοσίωση αρνούμενοι να φάνε τροφές που τους προσφέρονται  εκεί (και που θεωρούνταν απαγορευμένες σύμφωνα με τον Εβραϊκό νόμο). Όχι μόνο αρνούνται αλλά τολμούν να βάλουν και κάποιου είδους “στοίχημα” με τις αρχές. Θα σας αποδείξουμε ότι ο δρόμος της πίστης μας θα έχει και καλύτερα αποτελέσματα. Η σημασία εδώ δεν στηρίζεται στην αξία της δίαιτας, αλλά συμβολικά στην αξία της πίστης τους. 

Σε μια σύγχρονη Βαβυλώνα ζούμε και εμείς σήμερα. Αναλογιστείτε νόμους, υποχρεώσεις κλπ που έχουν μπει από ‘’την άπιστη εξουσία‘’ στην καθημερινή μας ζωή με ακόμα πιο δυνατά παραδείγματα τα διαφορά περιοριστικά μέτρα, όπως και πρόσφατα στον καιρό της πανδημίας τον κορονοϊού που μείναμε τώρα.  Οι εμμένοντας στην πίστη είναι και αποριπτεοι και περιγελουνται από τον κόσμο. Η σημασία της πιθανής άρνησης μας στην τήρηση κάποιον μέτρων δεν σχετίζεται με την ορθότητα η όχι της αξίας των μέτρων. Η άρνηση δεν πρέπει να στηρίζεται στην αμφισβήτηση των μέτρων αλλά στην πίστη μας σε άλλους, ανώτερους νόμους και μέτρα τα οποία θα επιφέρουν λύση στο τρέχον πρόβλημα. Απαιτειται αφοσίωση στις αρχές της πίστης. Ποια  η διαφορά του έχοντας πίστη από τον μη έχοντα ? Ο Απόστολος Παύλος συνιστά να αποφεύγουμε τις κακές συναναστροφές και σίγουρα δεν αναφέρεται μόνο σε κλέφτες και δολοφόνους. Αναφέρεται στην επιρροή αυτών που ζουν και δρουν με γνώμωνα μόνο την λογική αυτού του κόσμου και όχι την πίστη ( Ά Κορινθιους 15, 33). 

Από την περιπέτεια αυτή του Δανιηλ δεν ερχόμαστε να διδαχτούμε να ακολουθούμε μια συγκεκριμένη διατροφή που θα είναι ο δρόμος της σωτηρίας μας ! (Κάποιοι λανθασμένα εκθειάζουν την λεγόμενη ‘’δίαιτα Δανιηλ’’ !). Το μήνυμα που πρέπει να πάρουμε είναι άλλο: να διδαχτούμε την αξία της προσκόλλησης στην ουσία της πίστης και όχι σε διάφορους κανόνες τυπικούς και εξωτερικούς. Και τα αποτελέσματα, την ανταμοιβή θα τα δούμε στη ζωή μας, οπών φαίνεται και στη συνέχεια στα επόμενα κεφαλαία με τον Δανιηλ. Η συγκεκριμενη διατροφή έχει αξία μόνο ως μέσο πίστης από την πλευρά του Δανιηλ όπως θα μπορούσε να έχει κι κάθε διατροφή η νηστεία. Η νηστεία, η κάθε νηστεία έχει σημασία ως μέσο πίστης, δεν έχει να κάνει με το είδος των τροφών σε καμία περίπτωση. Και έχει σημασία για αυτόν που θέλει να την ακολουθήσει όταν την βλέπει ως μέσω προσέγγισης του Θεού, ως μικρή θυσία. Και για τον κάθε άνθρωπο η ‘’θυσια’’ αυτή μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορει να αφορά νηστεία υλική η πνευματική. Το να θυσιάσει πχ κανείς τον ‘’χρονο’’ του είτε με τη μορφή προσευχής η πνευματικής ενασχόλησης είναι και δυο μια θυσία.

Η μικρή επανάσταση του Δανιηλ σε αυτό το θέμα ήταν περισσότερο συμβολική. Δεν επαναστατεί για το κάθε τι, και ως ένα βαθμό συμμορφώνεται με τον καινούργιο περίγυρο οπου εκεί βρίσκεται. Τον έχουν πάρει από την Ιερουσαλήμ, του  έχουν αλλάξει το όνομα, θα τον παρακολουθήσουμε να ζει αρμονικά στην Βαβυλώνα (ΜΕΣΑ στην Βασιλική αυλή!) μέχρι τα γεράματα του. Δείχνει “ανυπακοή” μόνο σε θέματα που απτονατι της πίστης του και της τήρησης του ‘’Νόμου του Θεού’’. Αυτό συμβολίζει για εμάς τον μη συμβιβασμό σε ότι αφορά τους πνευματικούς νόμους. Όπως και στο κεφ. 6, “παρανομεί” όταν του επιβάλλουν να μην προσευχηθεί. Ο Δανιηλ δεν προσπαθεί να πείσει για την επιλογή του φωνάζοντας, επαναστατοντας δημόσια η με λογικά  επιχειρηματα. Δεν βγαίνει στους δρόμους, δεν οργανώνει επανάσταση. Σίγουρος για την επιλογή του και την πίστη του, θα πείσει με το να περάσει την περίοδο της δοκιμασίας – νηστείας πιο υγιής και με πιο καλή όψη από τους άλλους. 

Για τον Ναβουχοδονοσσορα, το πιο δύσκολο εγχείρημα δεν ήταν να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ και να αιχμαλωτίσει τους κατοίκους της. Όπως και σε κάθε κατακτητή, το δύσκολο είναι να επιβληθεί στον πολιτισμό των λαών,  να κατακτήσει και να στρεβλώσει το πνεύμα τους. Αυτό που συμβαίνει και στη σημερινή κοινωνία. Εδώ οι επίδοξοι κυρίαρχοι δεν έχουν πάντα την μορφή κατακτητή. Κυριαρχεί ένα σύστημα κοινωνικό που μαχεται για την υποδούλωση του πνεύματος και τον έλεγχο της συνείδησης των ανθρώπων χρησιμοποιώντας όμως (με νέα και σύγχρονα μέσα) τους παλιούς κλασικούς τρόπους, της επιβολής νόμων, τροπή ζωής, φοβίας, εξαρτησης κτλ.

Το σύστημα αυτό απειλειται  μόνο από άτομα που πιστεύουν και ακολουθούν άλλο νομοθετικό σύστημα, αυτο των πνευματικών νόμων και της πίστης στην απόλυτη κυριαρχία του Θεού και όχι οποιαδήποτε άλλης δύναμης. Η αντίσταση μας δεν απαιτεί κάποια μεγαλειώδη επανάσταση, δεν απαιτεί φωνές, θόρυβο, βία. Η αντίσταση είναι εσωτερική και σε πνευματικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα της δίκης μας ‘’νηστείας’’ θα είναι αυτό που τα πείσει η έστω θα βάλει σε κάποιες σκέψεις τους υπόλοιπους. Αφήνοντας τους άλλους να δουν τα αποτελέσματα της δίκης μας πίστης. Και η επανάσταση μπορεί να γίνεται σιωπηλά, εσωτερικά. Με τον Θεό συνεργο μας ενάντια στο συτημα του “κόσμου” αυτου.

Δανιηλ, κεφαλαιο 2 

21-1-2021

Βρισκόμαστε περίπου στο 560 πΧ, όταν η Ιερουσαλήμ πέφτει κάτω από την εξουσία του Ναβουχοδονόσσορα ενώ στην ίδια περίοδο φαίνεται να έζησε ο προφήτης Ιερεμίας. Ο Ιερεμίας όπως και οι περισσότεροι προφήτες ήταν ενάντιος σε κάθε κάθε βασιλιά που δεν ακολουθούσε τους νόμους του Θεού.  Στο κεφ 29 του Ιερεμία βλέπουμε να υποστηρίζει ότι αυτό είναι το πεπρωμένο, οτι κατα κάποιο τροπο θα πρέπει να περάσει ο Ισραηλ την περίοδο αυτή της υποδούλωσης (την καθαρίζει και χρονικά ) και συμβουλεύει να δείξουν υπακοή μέχρι ο Θεός να τους επιστρέψει ξανά στην ελεύθερη Ιερουσαλήμ. Αυτή η προτροπη ηταν σε αντίθεση με τον τότε Βασιληα του Ισραηλ που παρότρυνε τον λαό σε αντίσταση και επανάσταση. Έτσι ο Δανιήλ και οι υπόλοιποι Εβραίοι θα παραμείνουν υπόδουλοι στη Βαβυλώνα για περίπου 70 χρόνια μέχρι δηλαδή την πτώση της και την επικράτηση των Περσών. Θα αντισταθούν σε νόμους και απαγορεύσεις που προσβάλλουν θέματα πίστης όπως πχ το θέμα της διατροφής στο προηγουμενο κεφαλαιο.  Κάνοντας εδώ μια προβολή σε αντίστοιχες σύγχρονες καταστάσεις, βλέπουμε ανθρώπους να αντιστέκονται σε διάφορες μορφές εξουσίας όπως πχ ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στη υπερθερμανση του πλανητη κτλ. Σύμφωνα με τις προτροπές του Ιερεμία, τέτοιες μορφές αντίστασης δεν χρειάζονται, αλλά οφείλουμε να είμαστε επαναστάτες (εσωτερικη επανασταση) όταν πρόκειται για θέματα που άπτονται της πίστης μας και τότε η αντίσταση έχει στην ουσία την ευλογία και την υποστήριξη του Θεου ! Αντίστοιχο παράδειγμα βλέπουμε στην προς Ρωμαίους επιστολή από τον Απόστολο Παύλο. 

Σε αυτό το κεφάλια ο Ναβουχοδονόσσορας  βλέπει ένα όνειρο και δεν ζητάει μόνο να του το ερμηνεύσουν αλλά ζητάει να μαντέψουν κιόλας τι είδε στο όνειρο, κάτι στην ουσία ανθρωπίνως αδύνατο. Ο Δανιηλ προσεύχεται και ζητάει από τον Θεό να του αποκαλύψει το όνειρο ενώ παράλληλα ζητάει από τον Ναβουχοδονόσσορα να μην τιμωρήσει τους σοφούς που δεν κατάφεραν να το μαντέψουν. Δυο πράξεις που μας δείχνουν τη ταπεινοφροσύνη του Δανιηλ. Δεν εμφανίζεται ως ο ‘’σοφός’’, δείχνει ξεκάθαρα ότι η αποκάλυψη του ονείρου και της ερμηνείας είναι έργο του θεού και δεν εμφανίζεται με έπαρση έναντι των υπολοίπων σοφών του Βασιλειου. 

Στο όνειρο περιγράφεται ένα άγαλμα του οποίου το κεφάλι είναι φτιαγμένο από χρυσό, το στήθος και οι βραχίονες από ασήμι, η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό και τα πόδια ένα μέρος από σίδηρο και ένα από πηλό. Στη συνέχεια ένας λίθος αποκόπτεται από ένα βουνό ‘’χωρίς να το αγγίξει ανθρώπου χέρι’’ κτυπάει το άγαλμα το οποίο γίνεται κομμάτια και ο λίθος που χτύπησε το άγαλμα γίνεται ένα μεγάλο βουνό που σκεπάζει όλη τη γη. Ο Δανιήλ ερμηνεύει και εξηγεί στον Ναβουγοδονόσσορα ότι  το χρυσό κεφάλι είναι ο Ναβουχοδονοσορας και η βασιλεία του, την οποία θα ακολουθήσει άλλη αλλά από ασήμι, όχι τόσο ισχυρή, μετά μια τρίτη από χαλκό και θα ακολουθήσει και μια τέταρτη που θα είναι μεν δυνατή σαν σίδερο θα συντριβεί όμως και αυτή, ενώ το γεγονός ότι αποτελείται από μείγμα σίδερου και πηλού δείχνει ότι η βασιλεία αυτή θα είναι διαιρεμένη, εν μέρη δυνατή και εν μέρη αδύνατη και ότι θα αποτελείται από μείγμα λαών οι οποίοι από τη μια θα κάνουν μεικτούς γάμους από την άλλη δε θα ενώνονται πραγματικά ο ένας με τον άλλο. Το λιθάρι συμβολίζει τη βασιλεία του Θεού που θα ιδρυθεί μετά από αυτά τα τέσσερα βασίλεια συντρίβοντας τα.

Υπάρχουν παρά πολλές και διαφορετικές ερμηνείες για το όνειρο αυτό του Ναβουγοδονόσσορα. Αυτό στο οποίο καταρχάς συμφωνούν όλες είναι ότι το όνειρο αυτό αποτελεί προφητεία που αφορά γεγονότα που ξεκινάνε από την τότε εποχή μέχρι και τις μέρες μας. Επίσης λίγο πολύ όλοι συμφωνούν ότι το κεφάλι χρυσού είναι το βασίλειο της Βαβυλώνας το οποίο θα συντριβεί από του λιγότερο ισχυρούς Πέρσες και θα ακολουθήσει το βασίλειο της Ελλάδος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και εδώ υπάρχουν ακόμα περισσότερες διαφορετικές ερμηνείες το τέταρτο βασίλειο, αυτό που εκπροσωπείται από το μείγμα σιδήρου και πηλού και που καταστρέφεται στο τέλος ‘’όχι από ανθρώπινο χέρι‘’. Προσπαθώντας να συνοψίσουμε τις διάφορες αυτές ερμηνείες, εδώ φαίνεται να ξεκινάμε από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που ειχε «δυο πόδια» (Ανατολικη και Δυτικη αυτοκρατορια) και διαιρέθηκε καταλήγοντας στη συνέχεια στην ευρωπαϊκή ένωση με το μείγμα των λαών. Κάποιοι βλέπουν ακόμα και τον αριθμό των δέκα πρώτων κρατών μελών στα δέκα δάκτυλά των ποδιών του αγάλματος. Ενώ ο λίθος που θα συντρίψει αυτό το βασίλειο χωρίς ανθρώπινο χέρι, είναι η έλευση του Μεσσία και η επικράτηση της βασιλείας του Θεού. Αυτή η ερμηνεία υποστηρίζεται και από άλλες αναφορές  στην Παλαιά Διαθήκη όπως πχ στο Δευτερονόμιο 32,4 : Γιατί είναι βράχος, τέλεια τα έργα του, οι δρόμοι του όλοι με δικαιοσύνη.Θεός πιστός και δίχως αδικία, Θεός ευθύς και δίκαιος. Στον Σαμουήλ Α 2,2: ‘’Δεν υπάρχει άγιος όπως ο Κύριος· επειδή, δεν υπάρχει άλλος εκτός από σένα· ούτε υπάρχει βράχος όπως ο Θεός μας. Στον »Σαμουήλ Β» 22, 2-3 γραφει: ‘’Ο Κύριος είναι πέτρα μου, και φρούριό μου, και ελευθερωτής μου· ο Θεός είναι ο βράχος μου· σ’ αυτόν θα ελπίζω· Η ασπίδα μου, και το στήριγμα της σωτηρίας μου, ο ψηλός πύργος μου, και το καταφύγιό μου, Ο σωτήρας μου· εσύ με έσωσες από την αδικία».

Ενώ ανάλογους παραλληλισμούς βλέπουμε και στην Καινή Διαθήκη: Προς Κορινθιους Α, 10, 3-4 ‘’και παντες το αυτο βρωμα πνευματικον εφαγον και παντες το αυτο πομα πνευματικον επιον επινον γαρ εκ πνευματικης ακολουθουσης πετρας η δε πετρα ην ο Χριστος ‘’

Πηγαίνοντας ένα ακόμα βήμα πιο πέρα μπορούμε να θεωρήσουμε ως τον λίθο τον Ιησού που αποκόπηκε από το όρος του ιουδαϊσμού  !

Σε αυτό το τελευταίο τέταρτο βασίλειο, μπορούμε να δούμε και άλλες ερμηνειες: Ο πηλός και ο σίδηρος συνυπάρχουν αλλά στην ουσία δεν αναμειγνύωνται.  Εδώ μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει σήμερα στο σύγχρονο κόσμο όπου το πνευματικό κομμάτι του ανθρώπου συνυπάρχει μεν αλλά δεν έχει κανένα σχεδόν δέσιμο με τον υλικό κόσμο του.  Κυριαρχεί κάποιου είδους σύγχυση στον άνθρωπο για το κατα πόσον είναι ορθό να πορευθεί μα βάση τα πνευματικά του πιστεύω η να ακολουθήσει τη λογική και τους κανόνες του υλικού κόσμου. Από τη μια έχει τον ‘’πηλό’’ τον πνευματικό κόσμο, εύπλαστο και δημιουργικό και από την άλλη την ύλη, σκληρή και άκαμπτη ύλη. Σε αυτή την σύγχυση βρίσκεται σήμερα η σύγχρονη δυτικη κοινωνια, μη ξέροντας που να βασιστεί για να αντεπεξέλθει στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο κόσμος, όπως π.χ.  στην τωρινη περίοδο της πανδημίας. Το παράδειγμα αυτό είναι ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό λαμβάνοντας υπόψην ότι ο πηλός βρίσκεται εκεί και αποδυναμώνει το σίδηρο .

Το πιο αισιόδοξο μήνυμα όμως σε αυτή την ιστορία είναι ο ίδιος ο Δανιήλ. Στην ουσία αυτός που αποφασίζει και έχει την εξουσία είναι ο Δανιήλ, ο ‘’ασήμαντος’’ δούλος και όχι ο Ναβουγοδονοσσορας ! Αυτός που κινεί τα νήματα είναι ο Δανιήλ ως εκπρόσωπος του θεού  (Όπως αντίστοιχα ο Ιωσήφ στη Αίγυπτο) και πηγαίνοντας ‘’ενάντια στο σύστημα  !

Ας μην παρασυρόμαστε λοιπόν και εμείς σήμερα απο την κατάσταση στον κόσμο, από την εικόνα που μας παρουσιάζουν και τις λύσεις που μας προτείνουν. Ας ακούμε τα μηνύματα που μας έχει στείλει ο Θεός πολλά χρόνια πριν και ας αναζητήσουμε τις λύσεις σε παραδείγματα  όπως αυτό του Δανιηλ. 

Δανιηλ, Κεφάλαιο 3

29-1-2021

Σε αυτό το κεφάλαιο, ο Βασιλιάς Ναβουχοδονοσορας πιστεύει ότι είναι τόσο ισχυρός, που κάνει τον εαυτό του «Θεό»! Έτσι, εξέδωσε μια εντολή ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει, όταν ακούνε έναν ειδικό ήχο / μουσική, να προσκυνήσουν σε μια τεράστια εικόνα / εικόνα του (ή ενός είδους αγάλματος), την οποία ο βασιλιάς ειχε τοποθετήσει στο κέντρο της πόλης. Οι τρόποι που χρησιμοποιεί ο Ναβουχοδονοσορας για την επιβολή της εντολής του περιλαμβάνουν απειλές και εκφοβισμό … αυτοί είναι οι συνηθισμένοι τρόποι επιβολής που χρησιμοποιούν οι αρχές. Σε γενικές γραμμές, φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβολής νόμων στους ανθρώπους, παρα με άκαμπτο/σκληρο τρόπο. Στην περίπτωσή μας δεν πρόκειται μόνο για υπακοή στους νόμους, αλλά και υποχρεωση των ανθρώπους να αποδεχθούν τον ηγέτη ως τη μοναδική πηγή εξουσίας, σε ένα θεϊκό επίπεδο.

Σε αντίθεση με τους ανθρώπινους νόμους, οι νόμοι του Θεού δεν είναι σε τέτοιο μοτίβο εξαναγκασμού. Ο Θεός δίνει «νόμους» που είναι για το καλό του κόσμου και την πνευματική σωτηρία των ανθρώπων, και όχι για να ικανοποιήσει το εγώ Του… Οι νόμοι του Θεού είναι γεμάτοι αγάπη, συμπόνια και συγχώρεση (σε αντίθεση με τους ανθρώπινους νόμους, που δεν έχουν συγχώρεση).

Οι τρεις φίλοι του Δανιηλ αρνήθηκαν να προσκυνησουν την εικόνα και είπαν ευγενικά ότι δεν μπορούσαν να υπακούσουν σε αυτόν τον νόμο, καθώς δεν γινεται να προδώσουν τον Θεό τους. Ο Ναβουχοδονοσορας δεν μπορεί να δεχτει φυσικα μια τέτοια απάντηση (δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε τέτοιους νόμους, ειδικά όταν επιβάλλονται από τέτοιους σκληρούς δικτάτορες) και, ως εκ τούτου, τους στέλνει στην «φλεγόμενη καμινο». Επειδή φαίνονται πολύ σίγουροι στην πίστη τους και λένε ότι δεν τους νοιάζει αν πεθάνουν (λένε στην πραγματικότητα κάτι ενδιαφέρον: είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός μας μπορεί να μας ελευθερώσει ακόμη και από έναν τέτοιο καμινι, αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνει, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να πεθάνουμε για Αυτόν και για την πίστη μας στο όνομά Του). Η εμπιστοσύνη τους εκνευρίζει ακομη περισοτερο τον βασιλιά που δινει εντολή να αυξήσει την φωτια 7 φορές. Τόσο πολύ, που οι υπηρετες που φρόντιζαν το καμινι κάηκαν μέχρι θανάτου καθώς πλησίαζαν για να αυξήσουν τη φωτιά.

Αν και στον σύγχρονο κόσμο, δεν υπάρχουν πραγματικά τέτοιες «εικόνες» που καλουμαστε να προσκνησουμε, παρόμοια πράγματα σίγουρα συμβαίνουν στις μέρες μας, με διαφορετικό τρόπο. «Υποκλίνουμε» και ακόμη και με την ελεύθερη βούλησή μας (!), σε άλλα πράγματα του υλικού κόσμου, όπως χρήματα, φήμη, αθλητικές ομάδες, εμπορικά σήματα, πρότυπα συμπεριφοράς … κ.λπ. Πολύ λίγοι άνθρωποι σήμερα αντιτίθενται σε αυτήν την εξάρτηση από το υλιστικά σύμβολα και μοτίβα που μας συνηθίζουν οι ηγέτες του κόσμου. Η κατάστασή μας σήμερα δεν είναι πολύ διαφορετική … Ο σύγχρονοςΝαβουχοδονοσορας είναι το σύστημα του υλιστικού κόσμου, ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου …

Ο βασιλιάς ανεβαίνει σε ψηλό μέρος για να έχει καλύτερη θέα και ξαφνικά βλέπει αυτούς τους Εβραίους, να περπατούν στη φωτιά (να χορεύουν και να υμνουν τον Θεό) και τίποτα δεν τους συμβαίνει … όχι μόνο αυτό, αλλά και ένα τέταρτο άτομο που μοιάζει με  “Υιό του Θεού” εμφανίζεται μαζί τους μέσα στην καμινο ! Οι περισσότεροι σχολιαστές ισχυρίζονται ότι αυτή η τέταρτη μορφή συμβολίζει (ή ήταν) ο ίδιος ο Χρσιτος. Άλλοι, ισχυρίζονται ότι ηταν άγγελος του Θεού.

Και εμείς σήμερα βρισκόμαστε μεσα στην «φωτια» στην καθημερινή μας ζωή, αναζητώντας την παρουσία του Θεού για να μας απελευθερώσει από τα προβλήματα. Αλλά, όπως βλέπουμε στην παρούσα ιστορία, ο Θεός δεν απελευθέρωσε τους πιστούς Του από «βασανιστήρια»! Δεν εμπόδισε αυτή τη «δοκιμασια». Και εμείς, συχνά παραμένουμε στη “φωτιά” των προβλημάτων … προφανώς, πρέπει να «περάσουμε από τη φωτιά» στη ζωή. Αυτή η διαδικασία μας εξαγνιζει, μας καθαρίζει και ανεβάζει το πνευματικό μας επίπεδο.

Όχι μόνο δεν συνέβη τίποτα σε αυτά τα 3 άτομα (Μισαχ, Σιντραχ και Αβδεναγω), αλλά και τα ρούχα τους δεν υπέστησαν ζημιές και ουτε μυριζαν καπνιλα ! Ουτε καν οι τρίχες τους, επίσης, ειχαν πειραχτει ! Ο βασιλιάς ήταν πολύ εντυπωσιασμένος και επαίνεσε τον Θεό. Δόξασε τον Θεό, αλλά μόνο ως Θεό του Μισαχ, Σιντραχ και Αβδεναγω (και όχι δικο του). Ο Θεός εξακολουθεί να είναι ξένος γι ‘αυτόν και άσχετος με τη ζωή του, παρόλο που εκτιμά τη δύναμη του Θεού αυτών των ανθρώπων … Ο Ναβουχοδονόσορος εκδίδει μια οδηγία ότι όποιος βλάπτει αυτόν τον Θεό των Εβραίων, θα θανατωθει με σκληρο τροπο.

Αλλά υπάρχει ακόμη μια τεράστια διαφορά μεταξύ του να εκτιμάς τον Θεό (ή να τον φοβάσαι), και να ταπεινωθεις και να τον αποδεχτείς ως Θεό σου, στον οποίο είσαι αφοσιωμένος. Στον οποιο ομολογείς τις αμαρτίες σου, και δεχεσαι το «χέρι» βοηθειας Του και το έλεος Του, και τη συγχώρεση των αμαρτιών μέσω του Χριστου.

Τι ακριβώς σημαινει το να πιστεύει κανεις στον Θεό ; Απλά να Τον αποδεχτεί και να Τον εκτιμα (η φοβαται) ; Αυτό πραγματικά δεν είναι αρκετό και δεν είναι καν σημαντικό. Σε τελική ανάλυση, ακόμη (όπως είναι γραμμένο στις Γραφές) και ο Σατανάς και οι δαίμονες γνωρίζουν την ύπαρξη του Θεού και τρέμουν από Αυτόν. Αλλά δεν Τον δέχονται ως αρχή καθοδηγησης της ζωή τους. Αυτό που χρειαζεται είναι να δωσει καποιος την καρδιά του στον Θεό!

Πολλοί άνθρωποι λένε, “Κάπου μέσα μου πιστεύω στον Θεό και επίσης πηγαίνω στην εκκλησία ή στη συναγωγή.” Είμαι ενταξει, είμαι “καλός” άνθρωπος. Δεν υπάρχει όμως «ενδιάμεση κατάσταση» στην πίστη. Είτε δίνουμε ολόκληρη την καρδια και την ζωη μας στον Θεό, είτε όχι. Οι δοκιμασιες στη ζωή μας θα αποδειξουν/θα «τεσταρουν» τη θέση μας, μέσω του «δρόμου της φωτιάς».

Στη ζωή μας, είτε σχετικά με τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας, είτε σε μια κατάσταση πιθανού γάμου μεταξύ ανθρώπων, πολλοί λένε ότι: “Γνώρισα κάποιον και αυτός / αυτή είναι” εντάξει “, καλό άτομο …”. «Λοιπόν, έχω καλή φιλια/συνυπαρξη μαζί του ή ακόμη και θα παντρευτώ». Δεν υπάρχουν τέτοιοι συμβιβασμοί με τον Θεό. Δεν υπάρχουν πιστοί “light” … έτσι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν αποφασίζουμε με ποιον θέλουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας.

Ένα ενδιαφέρον και σημαντικό ερώτημα που προκύπτει σε αυτό το κεφάλαιο, είναι: Πού ακριβώς ήταν ο Δανιηλ ; Έφυγε ; Στη ουσια απεφυγε μια κατάσταση όπου έπρεπε να αντιμετωπίσει το δίλημμα, να επιλέξει ανάμεσα στο να προσκυνησει την εικόνα του βασιλιά ή να σταλεί στον καιομενη καμινο. Πιθανον να ήταν ότι ήταν κάπου αλλού στη χώρα, ή μακριά από τα γεγονότα, σε μια συγκεκριμένη αποστολή. Ίσως επίσης ο Θεός να τον κρατησε μακριά, με άλλο τρόπο. Μερικές φορές υπάρχουν καταστάσεις που ο Θεός μας επιτρέπει να «αποφεύγουμε» και να ξεφύγουμε από δύσκολες καταστάσεις.

Ο Ναβουχοδονοσορας, ο μεγάλος βασιλιάς, παρόλο που εκτιμούσε πολύ τον Δανιηλ (ειδικά μετά την ερμηνεία του ονείρου του), αλλά δεν ήταν πραγματικά πεπεισμένος ή πιστός στον Θεό του Δανιηλ. Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος (στην επιστολή προς τους Κορινθίους) γράφει: “Γνωρίζω έναν άνθρωπο στον Χριστό που πριν από 14 χρόνια μεταφέρθηκε στον έβδομο ουρανό και άκουσε πράγματα που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν … για αυτα μπορώ να είμαι περήφανος, για μένα όχι … μόνο για τις αδυναμίες μου .. “. Ο Θεός “έδωσε” στον Παύλο, μια συγκεκριμένη ασθένεια από την οποία υπέφερε συνεχως. Σύμφωνα με την προσέγγιση του Παύλου, ο Θεός το επέτρεψε, έτσι ώστε να μην είναι περήφανος, ειδικά μετά την πνευματική εμπειρία στην οποία ο Θεός τον εξυψωσε. Ισχυρίζεται ότι έτσι τον προστατευε ο Θεός από την υπερηφάνεια.

Ο Απόστολος Παύλος έκανε πολλά θαύματα, τόσο που οι Έλληνες άρχισαν να τον θεωρούν Θεό, και να πιστεύουν ότι ήταν η ενσάρκωση ενός από τους θεούς τους. Σε μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει ένας πνευματικός κίνδυνος, οι άνθρωποι του Θεού να αισθάνονται αλαζονια και το «εγώ» τους να αυξηθεί.

Το «εγώ» του Ναβουχοδονοσορα διογκώθηκε όταν άκουσε την ερμηνεία του Δανιηλ για το άγαλμα που είδε στο όνειρό του, όταν ο δανιηλ του είπε ότι ήταν ο ισχυρότερος βασιλιάς, και όσοι θα τον ακολουθούσαν θα ήταν πιο αδύναμοι. Αλλά η διαδικασία που περιγράφει ο αποστολος Παυλος και που εμπόδισε την υπερηφάνειά του, δεν συνέβη στον Ναβουχοδονόσορα …

Ένα ερώτημα που προκύπτει από το κεφάλαιο για τη ζωή μας, είναι: Επιτρέπεται – πνευματικά – μερικές φορές να μην υπακούμε στους νόμους αυτού του κόσμου; Φαίνεται ότι ΝΑΙ, αλλά μόνο όταν έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την πίστη μας ή όταν στρέφονται κατά του Θεού.

Μερικά επιπλέον σημεία του κεφαλαίου:

Είναι πολύ ενδιαφέρον, ότι ο Θεός μερικές φορές αποκαλύπτεται και στους Εθνικούς (και σε αυτήν την περίπτωση, …ΤΙ Εθνικο …., τον ηγέτη του αθεϊστικού κόσμου). Επιπλέον, ακόμη και ο άγγελος του Θεού εμφανίζεται στον βασιλιά! (Μόνο ο Ναβουχοδονοσορας είδε τον άγγελο και όχι ολόκληρο το πλήθος). Ο Θεός προσπαθεί να δώσει σε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και στους μεγάλους κυβερνήτες, την ευκαιρία να Τον ανακαλύψουν και να Τους καθοδηγήσει. Αυτό τονίζει την «καθολικότητα» του Θεού προς όλους. Παρ ‘όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο βασιλιάς ηταν «εντυπωσιασμένος» από τον Θεό, δεν αλλάξεπραγματικά σε τιποτα τη ζωή του ούτε Τον αποδέχθηκε στην καρδιά του.

Εδώ, υπάρχει μια καλή απάντηση στον ισχυρισμό ορισμένων ανθρώπων στον σύγχρονο κόσμο μας, οι οποίοι λένε, «Εάν ο Θεός είχε εμφανιστεί μπροστά μου εδώ, ή αν είχε κάνει κάποιο μεγάλο θαύμα μπροστά στα μάτια μου, θα πίστευα και θα Τον δεχομουν». Δεν είναι αλήθεια αυτο. Το παράδειγμα του Ναβουχοδονοσορα, το αποδεικνύει. Ο Ναβουχοδονοσορας ήταν εντυπωσιασμένος, ενθουσιασμενος με τα θαυματουργικα γεγονοτα, αλλά δεν δέχτηκε τον Θεό, παρά τις αποκαλύψεις που είχε. Μετά από λίγο, ξέχασετα πάντα … Στην παραβολή του Χριστου για τον φτωχο Λαζαρο που πέθανε και ανέβηκε στον ουρανό, μερικοί από τους ανθρώπους που ήταν στην κόλαση του ζήτησαν να επιστρέψει και να προειδοποιήσει τους συγγενείς τους, γιατί αν κάποιος ερχοταν από τον κόσμο των νεκρων, πιθανότατα θα πείθονταν και θα διορθωναν την ζωη τους. Ο Χριστος λέει ότι δεν θα βοηθήσει κατι τετοιο. Εάν κάποιος δεν πειθεται από αυταπου ηδη υπαρχουν στις Γραφές και απο όσα είπαν οι προφήτες, δεν θα πειστεί ακόμα κι αν δει ένα άτομο που έχει επιστρέψει από τον «άλλο κοσμο». Ακόμη και οι Εβραίοι που ήταν παρόντες στην θαυματουργικηπαρουσία του Θεού στο Όρος Σινά, σε μόλις 30 ημέρες, ξέχασαν και φτιαξαν ένα χρυσό μοσχαρι για να το προκυνουν …

Ο Χρσιτος επίσης, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, είπε στον μαθητή του Θωμά που ήθελε να δει τα σημάδια της σταύρωσης, προκειμένου να πιστέψει: «Εσυ ειδες και γιαυτο πιστεψες, ευλογημένοι είναι εκείνοι που δεν έχουν δει και πιστεύουν».

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο σε αυτό το κεφάλαιο: ο Ναβουχοδονόσορος δεν έδωσε μεγάλη προσοχή και δεν ηταν δυνατον να παρατηρήσει ποιος δεν κράτησε την εντολή του από τα εκατομμύρια των κατοίκων του βασιλείου του. Υπήρχαν άνθρωποι που του το «ανέφεραν», το «ψιθυρισαν» … αυτή είναι η ανθρώπινη φύση … τελικά, τι θα τους ενοιαζε αν υπήρχαν κάποιοι που, ήσυχα και κρυφα, δεν υποκλίνονταν στην εικόνα ; Αλλά οι άνθρωποι που είδαν τους φίλους του Δανιηλ να αρνούνται, είπαν μεσα τους, «Γιατί ? εμεις είμαστε κορόιδα ;». Αυτοί οι Εβραίοι το παίζουν, εξυπνότεροι ; Ακόμα και σήμερα, έτσι συμπεριφέρεται ο κόσμος … για παράδειγμα στο θέμα του εμβολίου του κορονοιού που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι σε εκείνους που δεν θέλουν να εμβολιαστούν για τους δικούς τους λόγους …

Οι δύο προφήτες που έζησαν εκείνη την εποχή, και που καθοδηγούσαν τον εβραϊκό λαό ήταν, ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ. Δεν είχαν πάντα παρόμοια στάση όσον αφορά τη συνιστώμενη συμπεριφορά έναντι της Βαβυλωνιακής κυβέρνησης. Ο Ιεζεκιήλ ήταν πιο ριζοσπαστικός και ήταν ενάντια στον συμβιβασμό και την υποταγή στον βασιλιά. Οι Εβραίοι τον ρώτησαν αν ήταν εντάξει να παραβιάσουν την εντολή. Εξάλλου, αυτό θεωρείται «κατάσταση εκτακτου αναγκης». Όμως, σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό, η «κατάσταση εκτακτου αναγκης» δεν ισχύει σε 3 περιπτωσεις: όταν πρόκειται για αιμομιξία, βλασφημία ή δολοφονία. Και αυτό ήταν πράγματι μια πραγματική βλασφημία. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, οι άνθρωποι ρώτησαν τον Ιεζεκιήλ εάν (όταν αρνηθουν την εντολή του βασιλιά) ο Θεός θα τους σώσει, και ο Προφήτης προσευχήθηκε και τους έδωσε αρνητική απάντηση ! Επομένως, αφού δεν πηραν καμμια «σιγουρια» από τον προφήτη, απάντησαν στον βασιλιά ότι δεν μας νοιάζει ακομα και αν πεθάνουμε για το όνομα του Θεού. Αυτό διδάσκει ότι στη ζωή κάποιος πρέπει να πάρει την «απόφαση θανάτου» (όπως συνέβαινε και με τους Έλληνες στρατιώτες στην αρχαία Σπάρτη). Όταν παίρνει κανεις απόφαση θανάτου, μόνο τότε, κερδίζει την ζωή !

Πολύ σημαντική σε αυτό το κεφάλαιο είναι η περιγραφή του τέταρτου ατόμου που εμφανιζεται στην καμινο, ως Υιού του Θεού ! Επομένως, όταν καποιοι σκληροι Ιουδαιστες περιφρονούν τον Ιησού ως «Υιό του Θεού» και ισχυριζονται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό και αυτό αποτελεί βλασφημία, να εδώ είναι ένα παράδειγμα (ένα από τα πολλά) που ο Θεός μπορεί να εμφανιστεί σε υλική ενσάρκωση ή ακόμα και με άνθρωπινημορφή ! Ο Θεός είναι παντοδύναμος και μπορεί να κάνει τα πάντα !

Δανιηλ κεφαλαιο 4

4/2/2021

Πέραν από τη σημασία της ανάλυσης του συγκεκριμένου κεφαλαίου, αξία λόγου είναι καταρχάς η διαμάχη ως προς τον συγγραφέα του κεφαλαίου. Σε ορισμένες μεταφράσεις το κεφάλαιο ξεκινάει από τον στοίχο 4-1 ‘’Εγώ ο Ναβουχοδονόσορ’’, Παρουσιάζοντας τον Ναβουχοδονόσορα ως τον συγγραφέα αποδίδοντας στην ουσία ένα κεφάλαιο της Εβραϊκής Βίβλου σε ένα μην Ιουδαίο. (ώστε κεφ. 4:1-34  και κεφ. 3: 1-37). Σε άλλες μεταφράσεις το κεφάλαιο ξεκινάει από τους τελευταίους στοίχους του κεφαλαίου 3 (31-33) ώστε αφήνει να νοηθεί ότι κάποιος άλλος παραθέτει την διήγηση του Ναβουχοδονόσορα.

Σε αυτό το κεφάλαιο ο Ναβουχοδονόσορ μας γνωστοποιεί ένα δεύτερο όνειρο του και καταλήγει και πάλι στην βοήθεια του Δανιήλ για την ερμηνεία του.

Παρόλο που μετά το προηγούμενο όνειρο του οι σοφοί και οι μάγοι του Βασίλειου του δεν κατάφεραν να τον βοηθήσουν και αυτός που κατάφερε να ερμηνεύσει το όνειρο ήταν ο Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσορ φαίνεται να ξεχνάει και  απευθύνεται πάλι  πρώτα σε διάφορους σοφούς για να τον βοηθήσουν. Όπως φαίνεται στη συνέχεια, δεν ξέχασε μόνο ποιος ήταν αυτός που κατάφερε να του ερμηνεύσει το πρώτο όνειρο, αλλά ξέχασε και την ερμηνεία και τις προειδοποιήσεις αυτής. Χρησιμοποιεί και πάλι τις οικείες για αυτόν μεθόδους , παρά τα σημάδια από την προηγούμενη εμπειρία του, παραγνωρίζει και πάλι την παρουσία του Θεού και αναζητεί απαντήσεις στη λογική, στην σοφία και την ανθρώπινη φύση . Κάτι παρόμοιο που κάνουν πολλοί άνθρωποι ακόμη και σήμερα. Αναζητούν απαντήσεις σε ειδικούς, φιλοσόφους, σε αστρολόγους ακόμα και στο διαδίκτυο αφήνοντας τον θεό ως την ύστατη επιλογή. Η έννοια του Θεού στην ουσία δεν υπάρχει για τους ανθρώπους αυτούς και παρόλο που έχουν πολλές φορές μια προσωπική εμπειρία (όπως στη περίπτωση του Ναβουχοδονοσορα, που όχι μονο είχε μήνυμα από το Θεό στο προηγούμενο όνειρο του αλλα και ο ιδιοςκαι ο λαός του, ηταν σε συνεχη επαφή με τους Ισραηλίτες και με τον Ενα και παντοδύναμο Θεό τους).

Σε αυτήν την περίπτωση, σε αντίθεση με το πρώτο όνειρο, ο Ναβουχοδονόσορ θυμάται το όνειρο. Η απαίτηση του είναι πολύ πιο απλή, ζητεί μόνο την ερμηνεία του ονείρου και όχι να μαντέψουν και το όνειρο όπως στην προηγούμενη περίπτωση. Όμως οι σοφοί που έχει καλέσει αδυνατούν (και παλι..) να το ερμηνεύσουν. Αδυνατούν ή προτιμούν να μην πουν αυτό που βλέπουν.Ο Δανιήλ δεν παρουσιάζεται απλά ως ο μόνος ικανός αλλά είναι και ο μόνος που δεν φοβάται να αποκαλύψει στον κυρίαρχο Ναβουχοδονόσορ την επικείμενη πτώση του και μάλιστα κατα ένα τροπο εξευτελιστικό .

Ο Ναβουχοδονόσορ, χωρίς πίστη χωρίς γνώση του πραγματικού Θεού , φαίνεται όμως να ‘’υποψιάζεται’ κάτι. Έχει δώσει στον Δανιηλ το όνομα που προέρχεται από το όνομα ενός από τους δικούς τους θεούς του Βηλ αναγνωριζοντας  ότι στον Δανιήλ υπάρχει “το πνεύμα των Θεών” ώστε κανένα μυστήριο για αυτόν δεν είναι άλυτο. Αναγνωρίζει κάπου τη διαφορετικότητα αυτού του άλλου Θεού και την παντοδυναμία του. Δεν είναι όμως για αυτόν κάτι πολύ διαφορετικό από τους θεούς που αναγνώριζε μέχρι τότε. Ίσως ένας Θεός που δίνει περισσότερες δυνάμεις στους πιστούς του από ότι οι δικοί του θεοί δίνουν στους μάγους και τους σοφούς του Βασίλειου του. Δεν πρόκειται για ουσιαστική πίστη αλλά για κάποιο θαυμασμό σε αυτόν τον άλλο ένα Θεό. Θεωρεί ότι ο Θεός του Δανιηλ είναι ΚΑΙ αυτός ένας από τους πολλούς Θεούς αλλά ίσως πιο δυνατός…

Ο Ναβουχοδονόσορ περιγράφει το δέντρο που αντιστοιχεί στη δυναστεία του υπό την οποία όλοι ευημερούν και ο Δανιήλ του εξηγεί όχι μόνο ότι η βασίλειο του θα φτάσει στο τέλος αλλά και ότι τον περιμένουν εφτά χρόνια εξευτελισμού, θα ζήσει όπως τα άγρια ζώα, θα χάσει κάθε ανθρώπινη λογική και υπόσταση. Μια κατάσταση που στη σημερινή ψυχιατρική θα την ονομάζαμε ζωανθρωπια.  (Η -κλινική- λυκανθρωπία είναι μια μορφή ψυχωτικής διαταραχής κατά την οποία ο πάσχων νομίζει ότι έχει μεταμορφωθεί σε λύκο ή, κατ’ επέκταση, σε οπουδήποτε άλλο ζώο, “ένα ψευδαισθησιακό παραλήρημα κατοχής”. Σε χώρες της Δύσης, ο όρος “λυκανθρωπία” συνηθίζεται να χρησιμοποιείται, ως συνώνυμο κάθε “ζωανθρωπίας” [zoanthropy] ή “θηριοανθρωπίας” [therianthropy].)

‘’ἡ καρδία αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀλλοιωθήσεται, καὶ καρδία θηρίου δοθήσεται αὐτῷ ‘’(4:13) Στο αραμαϊκό κείμενο χρησιμοποιείται (αντί “καρδιά”) η λέξη που αντιστοιχεί στη ‘’ψυχή ‘’. Κατα την εβραϊκή θρησκευτική παράδοση πιστεύεται ότι υπάρχει ψυχή σε κάθε ον σε διαφορετικό όμως επίπεδο: ξεκινώντας από το χαμηλότερο επιπεδο, αυτό της ύλης (το επίπεδο των ατόμων της φυσικής) (Στη χημεία και τη φυσική , το άτομο είναι το μικρότερο σωματίδιο ενός χημικού στοιχείου το οποίο διατηρεί τις χημικές ιδιότητες του στοιχείου με την έννοια ότι παραμένει αμετάβλητο κατά την εξέλιξη ενός χημικού φαινομένου ), μετα ανεβαινοντας ε κάπως ανώτερο επίπεδο, αυτό της “ψυχής” των φυτών, μετά σε ακόμα ανωτέρο επίπεδο των ζωων, που βιώνουν και κάποιο επίπεδο συναισθημάτων και “λογικοτητας” και τέλος στο πιο ανώτερο επίπεδο, στον άνθρωπο με διαφορά την επιπλέον ικανότητα του λόγου και της νόησης (κατα την εβραϊκή παράδοση , στους Εβραίους υπάρχει μια επιπλέον “αναβάθμιση” της ψυχής τους σε σχέση με τους (εθνικούς” πέραν του λόγου κι της νοησης). 

Μετά την έλευση του Χριστού και στην Καινή Διαθήκη, όλα αυτα (που έχουν σχέση με την ψυχή του ανθρώπου) έγιναν πιο ξεκάθαρα και κατανοητά με τελείως διαφορετικό τροπο.  Έτσι καταλαβαίνουμε ότι αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο δεν είναι μόνο ένα κάπως “διαφορετικό επίπεδο ψυχής” σε σχέση με τα άψυχα και άλογα και ένλογα όντα και αλλά το ‘’πνεύμα’’, το θεϊκό πνεύμα που έχει εμφυσήσει ο Θεός στον πρώτο άνθρωπο Αδάμ.  Μέσω της Καινής Διαθηκης, κατανοούμε ότι ο άνθρωπό (σε αντίθεση με κάθε άλλο δημιούργημα) είναι “τρισυποστατος” όπως και ο Θεος. Αποτελεται δηλαδή από το σώμα (ύλη), από αυτό που οι Αρχαίοι ονόμασαν “ψυχή” δηλαδή την λογικοτητα και τα συναισθήματα αλλά ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ! Η ψυχή έχει τις δυνατότητες συναισθημάτων και νόησης (όπως σε έναν βαθμό έχουν και πολλά ζώα). Το πνεύμα είναι αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο (και εκφράζεται φυσικά και δια του λόγου).

Σε αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε κάποια υποψία αυτής της διαφοροποίησης. Αρχικά ο Ναβουχοδονόσορ αναγνωρίζει κάποιο θεϊκό πνεύμα στο Δανιήλ, (4:5, ὃς πνεῦμα Θεοῦ ἅγιον ἐν ἑαυτῷ ἔχει) και στη συνέχεια η ψυχή του Ναβουχοδονόσορ θα ‘’πέσει’’ σε χαμηλότερο επίπεδο, αυτό της ψυχής των ζώων. (4:13). Στην ουσία, αυτό που έχει συμβεί είναι οτιαφαιρεθηκε από τον Ναβουχοδονόσορα το ‘’πνεύμα’’ και κατέληξε στο πνευματικό επίπεδο της ‘’ψυχής’’ των ζώων. 

Αυτό συμβαίνει και σήμερα και στην καθημερινότητα μας, όταν αφήνουμε το (θεϊκό) ‘’πνεύμα’’ και καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε μόνο τα βασικά μας ένστικτα και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις (τροφή, ορμονικές ανάγκες, θυμός, μάχη, επιβίωση κλπ). Το παράδειγμα του Ναβουχοδονόσορα είναι μεν ακραίο αλλά μας δείχνει ακριβώς την αντιστοιχία. Όταν αφαιρούμε (η αγνοούμε/νεκρώνουμε/θάβουμε ) το ‘’πνεύμα’’ καταλήγουμε σε ζωικό επίπεδο. Υπάρχουν συνάνθρωποι μας που είναι περήφανοι να θεωρούν ότι δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από εξέλιξη των πιθήκων,υποτιμώντας έτσι την τεράστια αξία του ‘’πνευματος’’. (“13 καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς”, Ψαλμοι Δαυιδ 48). Ο άνθρωπος δεν είναι ένας συγγενής των ζώων (του πιθήκου ) αλλά κάτι άλλο ιδιαίτερο και αυτό το στοιχείο είναι που όταν αφαιρέθηκε από τον Ναβουχοδονόσορα, τον μετέτρεψε σε ‘’ζώο’’. Ποτέ επιστρέφει ο Ναβουχοδονόσορ στην ανθρώπινη φυση ? Όταν ‘’νῦν οὖν ἐγὼ Ναβουχοδονόσορ αἰνῶ καὶ ὑπερυψῶ’’, όταν κυριολεκτικά και μεταφορικά στράφηκε στον ουρανό. 

Η περίπτωση του Ναβουχοδονόσορα, είναι η πρώτη στη γραφή και στην ιστορία όπου ένας μη Εβραίος, ειδωλολάτρης αναγνωρίζει και πιστεύει τον Ένα Θεό. Σε αυτόν που μπορεί να ‘’ταπεινώσει όσους υπερηφανεύονται ‘’.

Όταν άκουσε την προφητεία , τρόμαξε και διόρθωσε προσωρινά την πορεία του, την συμπεριφορά τον και την ζωή του. Στον χρόνο που ακολούθησε όμως, εύκολα ξέχασε και επανήλθα στα ίδια. Κοίταξε ξανά το βασίλειο του, θυμήθηκε ξανά τη δύναμη και την υπερηφάνεια του και ξέχασε ξανά εύκολα ότι όλα αυτά είναι εφήμερα και είναι δωρισμένα άνωθεν, και εκεί ακριβώς άκουσε τη φωνή του θεού να του δείχνει τη πτώση για την οποία τον είχε προειδοποιήσει.’ Οπως ακριβώς και εμείς. Στην αρχή κάποιας δυσκολίας φοβόμαστε στρεφόμαστε για λίγο στο Θεό αλλά εύκολα και γρήγορα , ξεχνάμε η παραιτούμαστε . 

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι την εκπλήρωση της προφητείας. Τόσο χρεαιστηκε ο διαβολής στις σκέψεις του να τον κάνει να αγνοήσει τον λόγο του Θεού και να ακολουθήσει τον δρομ της επαρσης και του εγωισμού. Του δόθηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να αλλάξει και να εμποδίσει την πραγματοποίηση της προφητείας όμως και πάλι αγνόησε τα σημάδια και τις προειδοποιήσεις, που τόσο έντονα βίωσε από τον ίδιο τον Θεό. 

Και μετά , εφτά ολόκληρα χρόνια θα ζήσει σαν άγριο ζώο. Γυμνός, άστεγος, τρώγοντας φυτά και ρίζες και χωρίς ανθρώπινη νόηση. Ενδιαφέρον είναι ότι ιστορικά αυτά τα εφτά χρόνια, έχουν διαγραφεί από το βιογραφικό του Ναβουχοδονόσορα! Οι ανθρωποι, ο λαός του , οι ιστορικοί αρνούνται να τον δουν να πέφτει τόσο χαμηλά. Άρνηση στην ουσία να δουν τι ήταν αυτό που τον έφερε σε αυτό το σημείο. Η παραδοχή της αλαζονείας, της έλλειψης πίστης. Ακόμα και ο Δανιήλ ‘’τρόμαξε και ταράχτηκε στις σκέψεις του ‘’! Εύχεται το όνειρο να πραγματοποιηθεί σε αυτούς που τον μισούν. Από τη μια αυτό μπορεί να εκληφθεί ως κάποια συμπάθεια του Δανιήλ προς τον Ναβουχοδονόσορ (άλλωστε τον υπηρετούσε πίστα), από την άλλη βλέπουμε το μεγαλείο της ψυχής του και την καλοσύνη και τη συμπάθεια του για το μαρτύριο που τον περιμένει. Να θυμηθούμε ότι ο Δανιηλ έχει απέναντι του τον Ναβουχοδονόσορα, ένα αυτοκράτορα που θανάτωνε όποιον αποφάσιζε με την παραμικρή πρόφαση με τους πιο βίαιους τρόπους . Ο Δανιηλ όμως μαζί με την ερμηνεία του ονείρου του προτείνει και τη λύση .’’Απαρνήσου την αμαρτία σου, πράξε το σωστό, δείξε καλοσύνη και θα συνεχιστεί η ευτυχία σου ‘’. Στο όνειρο το ίδιο, δεν περιλαμβάνεται η λύση. Τη λύση την προτείνει ο Δανιήλ ! Είναι εντυπωσιακό ότι ο Προφήτης όχι μόνο βλέπει αλλά μπορεί και να καθορίζει το μέλλον ! 

Ο Ναβουχοδονόσορ, ξέρει τι τον περιμένει, το ακούει από έναν άνθρωπο που υποψιάζεται ότι είναι εκπρόσωπος του Θεού στη δεδομένη στιγμή, γνωρίζει τον τροπο να το αποφύγει και ο Θεός του δίνει και ένα χρόνο μέχρι την εκπλήρωση της προφητείας !

Θα προτιμήσει (όπως οι περισσότεροι από τους ανθρωπους) να μάθει δια των παθημάτων του και όχι δια της ακοής, δια του δύσκολου δρόμου. Θα προτιμήσει να αρνηθεί τα σημάδια και το λόγο του Θεού και θα φτάσει στην κατανόηση (και πίστη ?) Μόνο μετά από εφτά μαρτυρικά χρόνια. 

Γιατί ο Θεός χρησιμοποεί τον ισχυρό βασιλιά Ναβουχοδονόσορα ? Γιατί χρησιμοποεί τα όνειρα ως μέσω επικοινωνίας ? Και κατα ποσό ο Δανιήλ παίζει καθοριστικό ρόλο στο τι θα γίνει στο μέλλον ? Όταν ο άνθρωπος δε βλέπει τα σημάδια στην καθημερινότητα, όταν δεν προσεύχεται ώστε να ακούσει τη φωνή του θεού, τότε ο μόνος τρόπος επέμβασης του Θεού στο υποσυνείδητο είναι τα όνειρα . Στον ύπνο ο άνθρωπος είναι ελεύθερος σκέψεων λογικής και ανθρώπινης κρίσης, όποτε μπορεί να βρει παράθυρο ανοιχτό ο Θεός για να του μιλήσει. Όμως καλύτερα είναι να ακούμε τη φωνή του Θεού με τους άλλους τρόπους και ενσυνείδητα εφόσον κατα τον ύπνο υπάρχουν πιθανές  επεμβάσεις και άλλων πνευμάτων (δαιμονίων) και δυνάμεων του υποσυνείδητου όπως φοβίες και εσωτερικές ανησυχίες προσωπικές μας. Καλύτερα είναι να αφήνουμε ένα ανοιχτό παράθυρο στο Θεό στη διάρκεια της συνειδητής μας καθημερινότητας. Πως γίνεται αυτό ? Με την απομόνωση για καποια λεπτα/χρόνο από τα καθημερινά εξωτερικά ερεθίσματα και τις λογικές σκέψεις και την προσευχή. Προσπαθώντας να ακούσουμε τη φωνή Του μέσα από την προσευχή. Προσπαθώντας για λίγο να φτάσουμε σε σημείο ηρεμίας και ησυχίας (όχι μόνο από εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και από σκέψεις δικές μας) και επιτρέποντας έτσι να ακούσουμε τη φωνή του Θεού.

Και ποιος ο ρόλος του Δανιήλ σε όλα αυτα ? Γιατί ο Θεός χρειάζεται την επέμβαση του ? Ενός από αυτούς που βρίσκονται κάτω από την τυραννία του Ναβουχοδονόσορα ? Πολλές φορές ο Θεός χρησιμοποιεί τους κατα τον κόσμο αδύναμους βάζοντας τους σε θέσεις κλειδιά ώστε να περάσει μηνύματα αλλά και ανταμείβοντας αυτούς οι οποίοι είναι σημαντικοί για τους ανθρώπους Του. 

Στο τέλος οι προφήτες και αυτοί που καθορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας . Ο Δανιήλ ερμήνευσε το όνειρο. Ο τρόπος όμως αποφυγής της εκπλήρωσης της προφητείας ήταν πιθανόν μια δίκη του θέληση και πίστη, μέσα από την αγάπη του. Αν ο Ναβουχοδονόσορ, την ακολουθούσε η ιστορία μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας και της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική! Ο ρόλος τον προφητών δεν είναι μόνο να παραθέσουν τα μελλούμενα και να κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου. Στη ουσία προειδοποιούν και δίνουν χρόνο στον άνθρωπο να αλλάξει την πορεία των γεγονότων. Το αντίστοιχο ισχύει και για τα σημεία της Αποκάλυψης. Ο άνθρωπος έχει χρόνο (δυο χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα..), οπως και ο Ναβουχοδονόσορ να μετανοήσει, να επιστρέψει στο Θεό και να εμποδίσει τη ροή των γεγονότων.  Από όλες μας τις ανθρώπινες αδυναμίες, αυτήν που δεν αρέσει περισσότερο στον Θεό είναι την υπερηφάνεια . Ένας από του πρωταρχικούς στόχους του Θεού είναι η ταπείνωση και δυστυχώς όταν βλέπει ότι εμείς δεν αφήνουμε τον εγωισμό και την αλαζονεία μας, αναγκάζεται να το κάνει Αυτός για μας. Ο εγωιστής άνθρωπος εξ’ ορισμού δεν αποδέχεται το Θεό αφού δεν αποδέχεται οποιονδήποτε ανώτερο του. Όπως δεν μπορεί να αγαπήσει στην πραγματικότητα κανέναν πέραν του εαυτού του . Δε ζήτησε κάτι άλλο από τον Ναβουχοδονόσορα. Ούτε να κάνει κάποια νηστεία , ούτε να σταματήσει να τρώει τη μια η την άλλη τροφή, ούτε να περάσει ώρες σε κάποιο ναό. Του ζήτησε μόνο να θυσιάσει το ‘’εγω’’ του. 

Προσπαθεί λοιπόν ο Θεός να μας φέρει κοντά Του !

Μας δίνει λοιπόν ο Θεός ευκαιρίες για να στραφούμε σε Αυτόν! Μας στέλνει προειδοποιήσεις! Εμείς μόνοι μας εισερχοματσε σε δοκιμασίες αλλά ο Θεός προσπαθεί να μας πείσει να τις αποφύγουμε ακούγοντας Τον και συμμορφονωμενοι. Πάντα μέσα από την αγάπη του και από την έγνοια του για τη σωτηρία μας. Ακόμα και στην περίπτωση του Ναβουχοδονόσορα, ο Θεός έπραξε με βάση την αγάπη Του για αυτόν. Και αυτό συνέβη ακόμα στην φάση της Παλαιας Οικονομίας οπου όλη η ανθρωπότητα ήταν υπόδουλη στην αμαρτία και στον σκληρό Νομο. Ποσό μάλλον μετα την ενσαρκη παρουσία Του επι της γης και την θυσία Του που μας απελευθερώωσε πλήρως από κάθε “οφειλή” της αμαρτωλής μας φύσης και να μας εκανε ΕΝΑ μαζί Του.

Δανιηλ κεφαλαιο 5 

12-2-2021

‘’Η επιγραφή στον τοίχο ‘’

Αυτή την έκφραση την βρίσκουμε σε διάφορες γλώσσες και παραδόσεις, αγνοώντας ότι προέρχεται από την Αγία Γραφή. Υπάρχει με πολλούς τρόπους έκφρασης στις διάφορες γλώσσες αλλά πάντα με το ίδιο βασικό μήνυμα. Ότι δηλαδή αγνουμε τα σημάδια που παρουσιάζονται γραμμένα μπροστά στα μάτια μας που αν τα λαμβάναμε υπόψην θα είχαμε προλάβει, θα είχαμε αποφύγει γεγονότα . 

Είναι εκπληκτικό όταν αντιλαμβανόμαστε ποσα μηνύματα βρίσκονται στο βιβλίο του Δανιήλ τόσο σε πνευματικό και διδακτικό επίπεδο αλλά και σε προφητικό, με εφαρμογές ακόμα και στις μέρες μας και στη σύγχρονη ιστορία.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι και μόνο το βιβλίο του Δανιήλ θα ήταν αρκετό για να συνοψίσει τα σημαντικότερα μηνύματα της Παλαιάς Διαθήκης έχοντας μάλιστα άμεση σχέση και με το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθηκης, την Αποκάλυψη .

Το βιβλίο ξεκινάει λοιπόν με τον βασιλιά της Βαβυλώνας Βαλτασσάρ που διοργανώνει ένα μεγαλειώδες συμπόσιο , για κάποιους ‘’όργιο’ ’ ενώ βρίσκονται σε πολιορκία από τους Μήδες. Η πολιορκία φαίνεται να είχε κρατήσει κάπου δυο χρόνια και οι Βαβυλώνιοι βρισκόντουσαν κατα κάποιο τροπο σε συνεχή εγκλεισμό και πολιορκία που θα μπορούσε κανείς να τα παραλληλίσει με τη σημερινή καραντίνα που ζούμε εξαιτίας του κορονοϊού. Οι Βαβυλώνιοι ήταν σίγουροι και περήφανοι για την ασφάλεια της πόλης τους. Η Βαβυλώνα περιστοιχιζόταν από τοίχο των οποίων το πλάτος ήταν τόσο που θα μπορούσαν να περάσουν ταυτόχρονα δυο άρματα το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν για αυτούς αδιαπέραστα! Ήταν αρκετά σίγουροι ώστε να κάνουν πάρτυ ενώ βρισκόντουσαν σε πολιορκία αλλά και αρετή αλαζόνες ώστε ο Βαλτασσάρ ζητάει να φέρουν,  (για να πιει από αυτά), τα σκεύη που είχαν αφαιρέσει οι πρόγονοι του από το Ναό! Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούσαν τα δημιουργήματα αντί τον Δημιουργό ! Βλέπουν ξαφνικά ένα χέρι από το πουθενά να γράφει στον τοίχο. Λόγω της άγνωστης γιαυτους γλώσσας αθώου που ήταν γραμμένο (Αραμαϊκή) θα αναγκαστουν να θυμηθούν τον Δανιήλ, το σοφό Ιουδαίο που είχε βοηθήσει τον πρόγονο του τον Ναβουγοδονόσορα στην ερμηνεία των ονείρων του. Εδώ ήδη αντιλαμβανόμαστε ότι το μάθημα του Ναβουγοδονόσορα περί αλαζονείας και της πτώσης του, είχε ξεχαστεί .  Οι περισσότεροι από τους παρευρισκομένους, ζούσαν και ήταν μάρτυρες των όσων συνέβησαν στο Ναβουγοδονόσορα όπως και γνώριζαν και την ερμηνεία και την προφητεία που έδωσε ο Δανίηλ τότε. 

Ο Δανιηλ καλείται να λύσει το μυστήριο και διαβάζει και ερμηνεύει: “μετρήθηκες, ζυγίστηκες και βρέθηκες λειψός και το βασίλειο σου θα διαιρεθεί και πέσει στα χέρια άλλων”, των Περσών. Εδώ οφείλουμε να ανατρέξουμε στην ερμηνεία του πρώτου ονείρου του Ναβουγοδονόσορα όπου ήδη αρκετές δεκαετίες πριν ο Δανιήλ του αναφέρει ότι το βασίλειο του θα πέσει στα χέρια άλλης αυτοκρατορίας, των Περσών. Αυτή η προφητεία του Δανιήλ ήδη εκπληρώνεται . 

Ποιο ήταν το αμάρτημα του Βαλτάσσαρ ? Στην ουσία κάνει τέσσερα αμαρτήματα με μια μόνο πράξη του:

1.         Αλαζονεία μπροστά στους εχθρούς του (κάνει γιορτές ενώ πολιορκείται η πόλη)

2.         Αλαζονεία μπροστά στο μάθημα του παρελθόντος σχετικά με την ιστορία του Ναβουγοδονόσσορα. 

3.         Ασέβεια στα θεία σκεύη και κατ’επέκταση σε κάθε τι θείο. Πίστη στην ύλη και στη χειρότερη της μορφή. Κάθε μορφή ειδολολατρείας έχει ‘’θεοποιήσει’’ κάποιο ον, πχ τον ήλιο η το φεγγαρι κλπ ,. Εδώ ο Βαλτασσάρ δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, η πίστη του και η λατρεία του απευθύνονται ξεκάθαρα στον πλούτο και στο χρυσό. 

4.         Και τέλος, προσπαθεί να εξαγοράσει και τον Δανιήλ με πλούτο και αξιώματα. Ενώ τον χρειάζεται για να του ερμηνεύσει τη γραφή, ενώ γνωρίζει το παρελθόν του και τη σχέση του με τον ένα Θεό του, φέρνει το όλο γεγονός σε επίπεδο ανταλλαγής όπου και πάλι ο πλούτος και η ύλη θα είναι αυτά που χρειάζεται για να τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Αλαζονεία, έλλειψη πίστης και σεβασμού στο Θείο, πίστη στην ύλη. 

Τι κάνει εδώ ο Θεός? Θα μπορούσε να στείλει το μήνυμα του με ένα από τους γνωστούς του τρόπους. Να στείλει κάποιο άγγελο, ή ένα όνειρο. Το κάνει όμως με ένα τρόπο καταρχάς τρομακτικό για όλους αυτούς τους αλαζόνες που γιόρταζαν . Όμως κάνει και κάτι άλλο . Γράφει το μήνυμα σε μια γλώσσα η οποία τους είναι άγνωστη και κυρίως τέτοια ώστε να έχουν ανάγκη ξαφνικά τον πιστό, υπηρέτη του θεού (και εκ διαμέτρου αντίθετο στα δικά τους πιστεύω) για να τους δώσει την ερμηνεία.  Αναλογιστείτε για λίγο και θα βρείτε σίγουρα πολλά ανάλογα παραδείγματα και στη δίκη σας ζωή. Παραδείγματα όπου κάποιος εχθρός κάποιος που σας προκαλεί δυσκολίες στη ζωή, βρίσκεται σε ανάγκη αλλά κυρίως σε ανάγκη τέτοια όπου αυτός που μπορεί να τον σώσει να είστε εσείς! Αναλογιστείτε πόσες φορές, υπήρξε μια ανάγκη στο περιβάλλον σας, τέτοια ώστε εσείς να ήσασταν αυτός που θα μπορούσε να δώσει λύση και έτσι να γίνεται αποδεκτός η ακόμα και να αναδειχτείτε, να ενισχυθεί η θέση σας.  Πόσες φορές γίνατε απαραίτητοι  και σημαντικοί όπως ο Δανίηλ ήταν απαραίτητος εκείνη τη στιγμή στο βασίλειο και στην πόλη. Είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιεί συχνά ο Θεός. Να φέρνει τους γύρω η τους άπιστους σε τέτοια ανάγκη ώστε ένας από τους υπηρέτες του να είναι ο απαραίτητος και μοναδικός που μπορεί να προσφέρει τη λύση. Και το κάνει αυτό όχι φυσικά για να μας αναδείξει, αλλά μας χρησιμοποιεί ως μέσον για να δείξει στους μη έχοντας πίστη σε Αυτόν το μεγαλείο του, την ευλογία και τα δώρα τις δυνατότητες που έχουν όσοι ακολουθούν το δικό του δρόμο. 

Ο Βαλτασσάρ, παρόλη του την αλαζονεία, παρόλο που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο κάπου μέσα του καταλαβαίνει ότι αυτό που γράφτηκε στον τοίχο δεν είναι για καλό. Γιατί πανικοβάλλεται ? Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο μήνυμα είτε κάτι καλό  η τυχαίο. Όμως κάθε άνθρωπος ακόμα και εάν θέλει να επονομαζεται ‘’άθεος’’ έχει καπου μέσα του την διαίσθηση και τον “φόβο” του Θεού. Όπως αναφέρεται και στην προς Ρωμαίους επιστολή σε κάθε άνθρωπο υπάρχει μέσα του το ένστικτο της γνώσης της ύπαρξης του θεού. Όλοι έχουν γνώση Θεού ! Όπως μέσα στο κάθε άνθρωπο υπάρχει η γνώση του καλού και του κακού. Δε χρειάζεται να μας πει κανείς ότι να να κλέψουμε για παράδειγμα είναι κακό. Είναι εσωτερική αντίληψη/διαίσθηση/συνείδηση (προς Ρωμαίους 1,18-23). Ο κάθε ένας έχει μέσα του έναν ‘’μικρό θεό ‘’. Για αυτό ακριβής ο παντοδύναμος κατα τα αλλά βασιλιάς, νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι στον τοίχο υπάρχει ένα μήνυμα για αυτόν και δεν είναι μήνυμα για καλό. Το νιώθει χωρίς να έχει καμία πίστη σε κάποιο Θεό. Δεν υπάρχουν άθεοι άνθρωποι στον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη γνώση της ύπαρξης του Θεού, όπως έχει και την αντίληψη του ποτέ κάνει το καλό ποτέ το κακό , νιώθει τις προειδοποιήσεις όταν κάτι άσχημο έρχεται . Δε χρειάζονται μαθήματα για την ύπαρξη του Θεού.  

Η γριά γιαγιά-βασιλισσα προτείνει να φέρουν τον Δανιηλ. Ήταν άραγε η μόνη που θύμοταν την ιστορία η η μόνη που είχε αντιληφθεί το νόημα και τον ρόλο, τις δυνατότητες του Δανιηλ? Φαίνεται πως όχι. Στα χρόνια της περιπλάνησης και της τρέλας του Ναβογοδονόσορα, υπήρξαν αυτοί που δεν επενέβησαν και περίμεναν την επιστροφή του όπως και τον δέχτηκαν γιατί ακριβής είχαν πιστέψει και αυτοί στην προφητεία του Δανιήλ (ότι αυτή η δοκιμασία του Βασιλιά τους θα κρατήσει 7 χρόνια). Παρόλα αυτά η πρωτη αντίδραση τόσο του βασιλιά όσο και των υπολοίπων παρευρισκόμενων ήταν να καλέσουν αρχικά τους σοφούς μάγους για να λύσουν τον γρίφο. Κάνουν χρήση πρώτα της λογικής. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουμε και εμείς σήμερα. Όταν αντιμετωπίζουμε μια κρίση είτε προσωπική είτε γενική στον κόσμο, απευθυνόμαστε πρώτα στη λογική, στους ‘’ειδικούς’’. Σαν άτομα, σαν ομάδες είτε κυβερνήσεις αναζητούμε τη λύση στα προβλήματα πρώτα στη λογική, στους ειδικούς παρόλο που ξέρουμε (όπως ήξεραν και τότε στη Βαβυλώνα) ότι στην ουσία αυτοί και η “σοφία” τους έχουν ήδη αποτύχει και δεν έχουν τις πραγματικές και ουσιαστικές λύσεις. Μόνο, σαν εσχάτη λύση (και αφού απογοητευτούμε από την Σοφία του κόσμου) τότε θυμοματσε να στραφούμε και να επικαλούμαστε το Θεό η τους ‘’Δανιήλ’’ Του. 

Ο Θεός είχε δώσει χρόνο στην Ναβουγοδονοσσορα να δει και να δεχτεί τον πραγματικό Θεό μέχρι τη εκπλήρωση της προφητείας. Τους έδωσε πολλά χρόνια και πολλές ευκαιρίες ! Αντίστοιχα έδωσε ευκαιρία και τους γύρω του και στους απογόνους του να μάθουν από αυτό που συνέβηκε σε αυτόν (και να μην μασούν όπως ο Ναβουχοδονοσορας με τον κακό τροπο). Έτσι και εμείς οφείλουμε να μαθαίνουμε από το παρελθόν αλλά και κυρίως από αυτά που ήδη αναφέρονται στις Γραφές . Μπορούμε να μάθουμε μέσω της μελέτης και της γνώσης και να αποφύγουμε την μάθηση μέσω του δύσκολου τρόπου της προσωπικής εμπειρίας. 

Τελος, σχετικά με την Βαβυλώνα και την σημασια της και τον συμβολισμό της:

Συναντάμε τη Βαβυλώνα σε παρά πολλά σημεία της γραφής ( περίπου 300 ). Είναι η δεύτερη πόλη σε αναφορές μετά την Ιερουσαλήμ. 

Στην αρχή της Βίβλου βλέπουμε τον Νιμροντ, που κάνει την πρώτη επανάσταση ταύτα που λέει ο Θεός και οργανώνει μια ισχυρή συμαχια πόλεων γύρω από την Βαβελ. Μετά έχουμε την ιστορία του πύργου της Βαβέλ. Εκεί οι άνθρωποι  αποφασίζουν ότι δε χρειάζονται το Θεό, φτιάχνουν τους δικούς τους νόμους πιστεύουν ότι έχουν την δύναμη στα χέρια τους.

Για να φτάσουμε μέχρι το βιβλίο της  Αποκάλυψης όπου συναντάμε ξανά τη Βαβυλώνα να αναφέρεται 144 φορές! (εδώ υπάρχουν διάφορες ερμηνείες , για άλλους αντιπροσωπεύει πχ την Ιερουσαλήμ για άλλους την Αμερική και τον δυτικό κόσμο, την πολιτική, τον υλισμό κτλ ). Ίσως όλα αυτά είναι σωστά !

Η Βαβυλώνα αντιπροσωπεύει τη ζωή της αλαζονείας, της αφθονίας και του υλισμού της ανομίας και της απουσίας πίστης στο Θεό. Στην Αποκάλυψη (17,18) βλέπουμε τη πτώση της Βαβυλώνας που εκπροσωπεί , την μη πνευματική ζωή την ζωή της ύλης. Εντός ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ επέρχεται η πτώση που συμβολίζει τη πτώση του σύγχρονου δυτικού κόσμου, της πολιτικής, του χρήματος, της ανηθικότητας. Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ η τάση αφορά τον δυτικό κόσμο, ως κέντρο και ως παράδειγμα αναφέρεται και πάλι η Βαβυλώνα και κατ’επέκταση η περιοχή της Ανατολής . Μήπως συμβολίζει και την Ισλαμική πιστη-ειδολολατρεια ? Μήπως και τον σύγχρονο Χριστιανισμό που έχει εμπλακεί με την ύλη και την εξουσία και έχει ανακατέψει (όπως στην Βαβυλώνα που διαβάσαμε) τα Αγία με την Ύλη ?

Σήμερα βλέπουμε, νιώθουμε, υποψιαζόμαστε αυτό τον κίνδυνο της ‘’πτώσης’’ . Αντιλαμβανόμαστε την πολύ λεπτή ισορροπία των πραγμάτων και τους τρόπους με τους οποίους όλα μπορούν να καταστραφούν ‘’εντός μιας μέρας’’ . Μια πιθανή πτώση του χρηματιστηρίου πχ, μια παύση  του διαδικτύου μπορούν να γκρεμίσουν τα πάντα σαν ντόμινο. Η γραφή …είναι στον τοίχο…και εμείς ζούμε σε μια σύγχρονη Βαβυλώνα. 

Δανιήλ κεφαλαιο 6

18/2/2021

Σαυτο το κεφάλαιο βλέπουμε ένα παράδειγμα πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του πνευματικού κόσμου και του επίγειου κόσμου.

Είδαμε στα προηγούμενα κεφαλαία ανάλογα παραδείγματα- όπως πχ το παράδειγμα της νηστείας στο πρώτο κεφάλαιο , το παράδειγμα της ερμηνείας του ονείρου του Ναβουγοδονοσσορα στο δεύτερο κεφάλαιο.

Εδώ ο Δανιήλ‘’επαναστατεί’’ αλλά όπως είδαμε και σε προηγούμενα παραδείγματα, επαναστατεί όταν πρόκειται για θέματα ουσιαστικά για την πίστη του. Ο βασιλιάς των Περσων Δαρείος θέτει νόμο που απαγορεύει την προσευχή σε ‘’άλλους’’ θεούς και την επίκληση οπαισδηποτε βοήθειας εκτός του βασιλεα, και ο Δανιήλ αθετεί αυτόν τον νόμο αλλά και κάπως προκλητικά παρουσιάζεται να προσεύχεται σε δημόσια θέα. Να θυμηθούμε ότι ο Δαρείος έχει υποψιαστεί την διαφορετικότητα και σημαντικότητα του Δανιήλ και τον είχε στο παλάτι ως ένα από τους κεντρικούς συμβούλους του. Το ‘’μοτιβο’’ αυτή βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στη γραφή, όπου δηλαδή οι άνθρωποι του Θεού βρίσκονται πάντα με θαυματουργικό τροπο σε θέσεις κλειδιά και έχουν λόγο στις αποφάσεις της εκάστοτε εξουσία.  Παράλληλα όμως επαναλαμβάνεται και το ανθρώπινο “λογικο” επακόλουθο,  η εύνοια αυτή να προκαλεί αντιζηλίες και έχθρες στους γύρω. Οι υπόλοιποι αυλικοί πείθουν λοιπόν το Δαρείο να θέσει ένα νόμο τέτοιο τον οποίο σίγουρα ο “ευνοούμενος Δανιήλ” θα αθετήσει ελπίζοντας έτσι να τον βγάλουν από τη μέση. Πριν αναλύσουμε περισσότερο το παράδειγμα του Δανιήλ αναλογιστείτε ποσά αντίστοιχα παραδείγματα έχουμε ανά την ιστορία αλλά και στο σύγχρονο κόσμο. Οι κάτοχοι θέσεων και εξουσίας έχουν πάντα να αντιμετωπίσουν το συνήθως βρώμικο παιχνίδι από τους αντιπάλους και η πιο εύκολη μέθοδος είναι να ψάξουν να βρουν και να τους κατηγορήσουν για κάτι παράνομο η ανήθικο, μη διστάζοντας πολλές φορές να στήσουν πολύμορφες παγίδες. 

Αφού λοιπόν ο Δανιήλ δεν ειχε κάτι που θα μπορούσαν να του προαψουν εις βάρος του, έψαξαν και βρήκαν την τέλεια παγίδα για αυτόν. Και ποιο είναι το “αδύνατο” σημείο του ? Φυσικά δεν περιμένουν να κλέψει η να παρανομήσει αλλά ναι ξέρουν ότι θα επαναστατήσει αν αγγίξουν το θέμα της πίστης του ! Από την άλλη, χρησιμοποιούν το αντίστοιχο αδύνατο σημείο του Δαρείου που είναι η εξουσία και η υποταγή του λαού. Θα το παρουσιάσουν ως το καλό για αυτόν, μέθοδος επίσης κλασσικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι κάθε είδους “αυλικοί” η “παρατρεχάμενοι” όταν θέλουν να παρασύρουν κάποιον στα σχέδια τους, θα ψάξουν πρώτα τα σημεία αδυναμίας του θύματος και στη συνέχεια θα παρουσιάσουν το σχέδιο τους ως κάτι που θα είναι για το γενικότερο καλό αλλά και για ενίσχυση, προαγωγή της εκάστοτε εξουσίας. 

Ο Δανιήλ δεν κάνει καν δεύτερη σκέψη, δεν προσπαθεί καν να κρυφτεί , δεν φέρεται διπλωματικά ! Είναι ξεκάθαρος και ευθύς όποιον και να έχει απέναντι του όπως έκανε και στο παρελθόν. Προσεύχεται και μάλιστα με γονυκλισίες σε δημόσια θέα στραμμένος στην Ιερουσαλήμ (έως και σήμερα και στον Χριστιανισμό και στον Ιουδαϊσμό και στον Μουσουλμανισμό υπάρχει συγκεκριμένη κατεύθυνση κατα την οποία στρέφεται ο προσευχόμενος ενώ η γονυκλισία ενώ υπήρχε στην ιουδαϊκή  προσευχή αφαιρέθηκε με την πάροδο των χρόνων λόγω της ομοιότητας του τρόπου προσευχής με τις άλλες δυο μονοθεϊστικές θρησκείες).

Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι εδώ ο Δανιήλ δεν είναι μόνο τίμιος αλλά είναι και κάπως προκλητικός και αλαζόνας. Ο Χριστός ήρθε να μας διδάξει να προσευχόμαστε σιωπηλά στο “ταμείο” μας. Είναι σημαντικό λοιπόν να γνωρίσουμε ότι αυτός ήταν ο κλασικός τρόπος προσευχής τότε και αν ο Δανιήλ το έκανε με άλλο τροπο κλεισμένος κάπου και κρυφά θα προκαλούσε ακόμη περισσότερο και θα έδειχνε πονηριά και όχι ειλικρίνεια. Ο Δανιήλ γνώριζε αυτό το οποίο δεν πρέπει και εμείς ποτέ να ξεχνάμε. Όταν κάνουμε κάτι με βάση την πίστης μας και προς χάριν του Θεου, ο Θεός θα είναι εκεί και θα μας προστατεύσει.  Και ναι αυτό ήθελε να το δείξει. Να το δείξει στους υπόλοιπους ομόθρησκους του ώστε να τους ενδυναμώσει την πίστη και να δώσει το παράδειγμα για το πως θα έπρεπε να φερθούν και οι ίδιοι μπροστα στα νέα ‘’μέτρα‘’ Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό από την σημερινή εποχή ?

Ο Δαρείος όπως είδαμε τρέφει εκτίμηση στο Δανιήλ αλλά δεν έχει άλλη επιλογή, πρέπει να τον καταδικάσει και τον στέλνει στο λάκο με τα λιοντάρια. Μέσα του όμως δεν νιώθει εντάξει με την απόφαση του αυτή, και είναι λογικό ότι ταλαιπωρείται το βράδυ και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ομως το πιο σημαντικό είναι ότι πιστεύει (και αυτό λέει και στον Δανιήλ) ότι ο Θεός του θα τον σώσει. Ελπίζει (και κάπου ίσως και ο ίδιος ‘’προσεύχεται’’) για αυτό μέσα από την δίκη του πίστη. Από την άλλη ο Δανιήλ δεν βγαίνει ζωντανός με ύφος νικητή και θριαμβευτή αλλά ακόμα και μετά από αυτήν την νίκη και το μάθημα που έδωσε σε όλους, βγαίνει ταπεινός, εύχεται αιώνια ζωή στον βασιλιά (όπως ορίζουν οι κανόνες) και χωρίς κανένα θυμό (!) εξηγεί ταπεινά ότι είναι αθώος απέναντι στο βασιλιά !

Τί ρόλο έχουν εδώ τα λιοντάρια ? Γιατί ο άνθρωπος έχει καταντήσει να φοβάται τα ζώα και ειδικά τα άγρια ? Στο βιβλίο της Γένεσης, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και ορίστηκε ως ο αρχηγός επί όλων των άλλων ζωντανών. Όμως στην πορεία, από τότε που έχασε ο άνθρωπος την πνευματικότητα του, το’’πνεύμα’’ για το οποίο έχουμε μιλήσει και που του έδινε την άμεση επικοινωνία με τον Δημιουργό, έχασε και την εξουσία επί των ζώων πέφτοντας χαμηλότερα στην πυραμίδα της δημιουργίας και ομοιαζοντας με το επίπεδο ψυχής όπου βρίσκονται και τα υπόλοιπα πλάσματα/ζώα της γης.  (13 καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς” , Ψαλμοί Δαυιδ 48). Ο άνθρωπος βγαίνοντας από τον παράδεισο και επιφορτιζόμενος πλέον το πρωπατορικο αμάρτημα, έχασε και την εξουσία που του είχε δωθεί  επί της φύσης . Ο Δανιήλ εδώ εξουσίασε τα ζώα, αποκαθιστώντας την τάξη στη σχέση μεταξύ ανθρώπου και ζώων όπως την είχε ορίσει ο δημιουργός με τον άνθρωπο κυρίαρχο στη γη. Και φυσικά καταφέρνει να το κάνει ακριβώς με την πίστη του. 

Τέλος από εδώ βλέπουμε την αλήθεια της Γραφής που λεει: ‘’έπεσαν στο λάκο που οι ίδιοι έσκαψαν ‘’αυτοί που διοργάνωσαν την όλη σκευωρία κατέληξαν οι ίδιοι στο λάκο με τα λιοντάρια. Περιττό φυσικά να εξηγήσουμε ότι αυτή είναι συνήθως και η φυσική πνευματική εξέλιξη των πραγμάτων. Οχι μόνο αυτοί που καταδιώκουν τους πιστούς είναι πάντα οι χαμένοι αλλά και πέφτουν στον λάκο που οι ίδιοι έσκασαν, δηλαδή, καταλήγουν σε μια τιμωρία όμοια  με το κακό που προσπάθησαν να προκαλέσουν. Ετοίμασαν παγίδα στα βήματά μου· η ψυχή μου κινδύνευε να πέσει· έσκαψαν λάκκο μπροστά μου, οι ίδιοι έπεσαν μέσα σ’ αυτόν. (Ψαλμοί 57, 6)

Ο Δανιήλ κατάφερε μέσω της πίστης του όχι μόνο να επιβιώσει, να νικήσει στην τρομερή αυτή δοκιμασια, αλλά και μέσω της αληθινής και αγνής του πίστης και της ταπεινότητας του, να κερδίσει και το σεβασμό από τους γύρω αλλά και την αναγνώριση από αυτούς για τη σημασία της πίστης του. Ας θυμόμαστε πάντα το παράδειγμα του Δανιήλ. Αν λειτουργούμε με πίστη με σιγουριά αλλά και ταπεινοφροσύνη στο τέλος και θα είμαστε νικητές αλλά και θα καταφέρουμε να δείξουμε στους γύρω τι είναι αυτή είναι η αληθινή‘’πίστη‘’ και θα κηρύξουμε με την ζωή μας, δίνοντας παράδειγμα στους άλλους για να την ακολουθήσουν. Αυτό είναι το καλύτερο κήρυγμα με την ζωσα πίστη και την ζωή μας !

Ο Θεός αναζητά στον κόσμο τους ‘’Δανιήλ ‘’ του για να ανοίξουν μαζί τον δρόμο της Βασιλείας Του .

Δανιηλ κεφαλαιο 7

25/2/2021

Το πρώτο όραμα του Δανιήλ

Ο Δανιηλ βλέπει τέσσερα θηρία να βγαίνουν από τη θάλασσα. 

–           Ένα λιοντάρι με φτερούγες αετού 

–           Μια αρκούδα  με κομμάτια  από τρεις πλευρές ανάμεσα στα δόντια

–           Μια λεοπάρδαλη με τέσσερεις φτερούγες πουλιών και τέσσερα κεφάλια 

–           Ένα θηρίο με δέκα κερατά και ένα ενδέκατο μικρότερο ανάμεσα τους

Στο τέλος του οράματος ‘“Ο προαιώνιος” με ένδυμα λευκό θα καθίσει στο θρόνο του. Ο θρόνος είναι από φλόγες φωτιάς με πύρινους τροχούς και μπροστά του ξεπηδάει ένα ποτάμι φωτιάς ενώ εκατομμύρια πλήθους τον υπηρετούν. Αυτός θα σκοτώσει το τέταρτο θηρίο, ενώ από τα αλλά έχει ήδη αφαιρεθεί η εξουσία. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που ακολουθεί: κάποιος που μοιάζει με άνθρωπο έρχεται μπροστά στον προαιώνιο και σε αυτόν δίνεται η εξουσία και όλοι οι λαοί ανεξάρτητου γλώσσας και εθνικότητας τον υπηρετούν.  Αυτή η βασιλεία θα είναι και αιώνια. 

Η ερμηνεία δίνεται στον ίδιο τον Δανιήλ από ένα άγγελο: Τα τέσσερα θηρία αντιπροσωπεύουν τέσσερα βασιλεια, που θα κυριαρχήσουν μεν, θα πέσουν όμως στο τέλος και η εξουσία θα δωθεί αιώνια στο λαό του Υψιστου . 

Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση για τη συγκεκριμένη προφητεία να θυμηθούμε κάποιους γενικούς κανόνες: οι προφητείες επαναλαμβάνονται και ενισχύονται. πχ είδαμε στο όνειρο του Ναβουγοδονόσορρα το διαχωρισμό στα τέσσερα μέρη του αγάλματος που συμβολίζουν τα τέσσερα βασίλεια που βλέπουμε και εδώ να επαναλαμβάνονται ως τέσσερα θηρία  που αντιπροσωπεύουν τέσσερα βασίλεια. Εδώ εμφανίζεται ότι το τέταρτο βασίλειο έχει δέκα κερατά , παραπλήσια με τα δέκα δάχτυλα στα πόδια του αγάλματος, στο τέταρτο κομμάτι, στο όνειρο του Ναβουγοδονόσσορα. Επίσης στις προφητείες τα σύμβολα παραμένουν σταθερά πχ τα τέρατα αντιπροσωπεύουν πάντα βασίλεια, εξουσίες, και το νερό αντιπροσωπεύει πάντα το λαό.

Τα τέσσερα θηρία βγαίνουν από τη ‘’θάλασσα’’, αναδύονται δηλαδή από το λαό, από την ανθρωπότητα. Η θάλασσα έχει ταραχθεί  από τέσσερεις ‘’ανέμους’’ οι οποίοι αντιπροσωπεύοντας καταστροφές που επέρχονται όπως πόλεμοι, σεισμοί η οικονομικές κρίσηεις.

Και σε αυτή την προφητεία όπως σε όλες εξάλλου, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Συνοψίζοντας τις οι επικρατέστερες αντιστοιχίες είναι οι εξής :

Το πρώτο θηρίο αντιπροσωπεύει τη Βαβυλώνα, το δεύτερο την Περσία, το τρίτο την Ελλάδα και το τέταρτο την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το δεύτερο θηρίο και τέταρτο θηρίο έχουν επικρατήσει έναντι άλλων: το μεν δεύτερο έχει κατασπαράξει τέσσερα αλλά και στην περίπτωση του τέταρτου υπάρχει  μάχη μεταξύ των ‘“δέκα και του ενός’’. Αν όντως το τέταρτο θηρίο αντιπροσωπεύει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τότε ποια η σημασία των δέκα κεράτων που θα παλέψουν με το ένα μικρότερο ?

Το πρώτο θηρίο αναδύεται από τη θάλασσα , έχει τη μορφή λιονταριού , του βασιλιά των ζώων  ενώ έχει φτερά αετού, του βασιλιά των πτηνών.  Τα φτερά αποσπάστηκαν και τότε ορθώθηκε στα δυο του πόδια ‘“ως ανθρωπος’’. Εύκολα το θηρίο αυτό παραλληλίζεται με τη Βαβυλώνα , το βασίλειο πάνω από όλα τα άλλα στην τότε εποχή και τον Ναβουγοδονόσσορα που μόνο όταν έχασε τα ‘’φτερά του’’, την εξουσία του απέκτησε ανθρώπινη λογική . 

Το δεύτερο θηρίο είναι μια αρκούδα, ‘’μισοσηκωμένη’’. Η μια της πλευρά δηλαδή είναι πιο ανυψωμένη από την άλλη. Όντως το βασίλειο της Βαβυλώνας διαδέχτηκε η Μήδο-Περσική αυτοκρατορία που όπως γνωρίζουμε ήταν άνιση με τους Πέρσες να επικρατούν στο τέλος . Η αρκούδα έχει στο στόμα τρεις φαγωμένες πλευρές. Ιστορικά η Περσική αυτοκρατορία, επιβλήθηκε σε τρία αλλά βασιλεία: της Βαβυλώνας, της Λυδίας και της Αιγύπτου . 

Το τρίτο θηρίο είναι μια λεοπάρδαλη με τέσσερα φτερά πουλιών και τέσσερα κεφάλια. Τα φτερά στις προφητείες στη γραφή αντιπροσωπεύουν συνήθως ‘“ταχύτητα”. Αυτοί ήταν λοιπόν οι Έλληνες, που μέσα σε λίγα  χρόνια είχαν κατακτήσει το μισό γνωστό τότε κόσμο !

Μετά το θάνατο του μεγάλου Αλεξάνδρου θα ακολουθήσουν μάχες μεταξύ των τεσσάρων στρατηγών του για τη διαδοχή και διαίρεση της αυτοκρατορίας στα τέσσερα (Αίγυπτος, Σύρια, Πέργαμος και Μακεδονία).

Το τέταρτο θηρίο, το πιο φοβερό και τρομερό από όλα, πατούσε στα δυο πόδια, είχε δέκα κερατα και ανάμεσα τους φύτρωσε ένα μικρότερο με ανθρώπινα μάτια και στόμα αλαζονικό,  το οποίο έκανε να ξεριζωθούν τρία από τα μεγαλύτερα κέρατα . 

Είχε δόντια από σίδηρο που συναντήσαμε και στο άγαλμα του ονείρου του Ναβουγοδονόσσορα να αντιπροσωπεύει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία διαιρέθηκε αρχικά στα δυο και στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τα διαφορετικά πρόδρομα ευρωπαϊκά κράτη, περίπου δέκα (άλλοι ερμηνευτές το προεκτείνουν μέχρι πιο σύγχρονες σε μας μέρες και στα δέκα πρώτα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης).

Τι μικρό κέρατο που φυτρώνει, ξεριζώνει τρία από τα προϋπάρχοντα μεγαλύτερα. Το μικρότερο αυτό ενδέκατο κέρατο: εμφανίζεται μετά από τα τέσσερα προηγούμενα βασίλεια, φυτρώνει ανάμεσα στα αλλά, έχει μάτια ανθρώπινα, στόμα ανθρώπινο, μιλάει αλαζονικά και καταστρέφει  εκ ρίζας τρία από τα προϋπάρχοντα μεγαλύτερα κέρατα.

(Εδώ έχουμε τρία κράτη που είτε καταστράφηκαν ολοκληρωτικά από αλλά, είτε ‘’αποχώρησαν’’ μετά την εμφάνιση του μικρότερου, ενδέκατου). Θα μιλάει εναντίον του Θεού, θα καταδιώκει το λαό Του και θα καταργήσει τις γιορτές και τους νόμους και ο λαός θα παραδωθεί σε αυτόν για τρεισήμισι χρόνια. Μετά από αυτή την περίοδο όχι μόνο θα του αφαιρεθεί η εξουσία αλλά θα παραδοθεί τελικά στο λαό του Ύψιστου Θεού για αιώνια βασιλεία. Η πτώση δηλαδή αυτής της εξουσίας θα σημάνει και το τέλος και την επικράτηση της βασιλείας του Θεού. 

Η έννοια του χρόνου στις προφητείες είναι φυσικά ένα τεράστιο κεφάλαιο προς συζήτηση, όμως αυτό που μπορούμε να πούμε σύντομα εδώ και μας βοηθάει στην ανάλυση αυτού του τελευταίου στοιχείου της προφητείας, είναι ότι ο χρόνος αντιπροσωπεύει ‘’περιόδους’’ και όχι χρόνια. Δηλαδή τα τρισήμιση χρόνια, μπορούν να αντιστοιχούν σε τρισήμιση ‘’περιόδους’’. Στη συγκεκριμένη περιπτωση κάποιοι αποδίδουν στην κάθε περίοδο 365 χρόνια (σαν κάθε μέρα από τα τρισήμιση ‘’χρόνια’’ να αντιστοιχεί σε χρόνο και κάθε ‘’χρονος’’ από τα τρισήμιση να περιλαμβάνει 365 χρόνια όσες μέρες έχει ο χρονος). Αν η άποψη αυτή είναι σωστή, χρονικά καταλήγουμε σε πια περίοδο 1270 ετών. Επεκτείνοντας ακόμη περισσότερο και θεωρώντας  τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως το τέταρτο θηρίο, το ένα μικρότερο κέρατο που ακολουθεί είναι για κάποιους ερμηνευτές το Βυζάντιο, και συγκεκριμένα  η θέσπιση του Χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία του κράτους από τον Κωνσταντίνο,  αποδίδοντας μια περίοδο 1270 ετών όπου το κράτος και η θρησκεία ήταν απόλυτα συνδεδεμένα, μέχρι και την περίοδο του Ναπολέοντα και της γαλλικής επανάστασης (που έγιναν 1270 χρόνια μετά την ίδρυση του Βυζαντίου !) και το ‘’διαχωρισμό ‘’ της θρησκείας από την πολιτική. 

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των προφητειών είναι ότι τα γεγονότα που προβλέπουν, ξεκινούν από την περίοδο που αποκαλύπτεται η κάθε προφητεία αλλά επεκτείνονται σε πολύ μεγάλο βάθος μελλοντικού χρόνου. 

Χρονολογικά το κεφάλαιο αυτό θα έπρεπε να βρίσκεται πριν τα προηγούμενα εφόσον το γεγονός λαμβάνει χώρα πριν το έκτο κεφάλαιο και πριν ρίξουν τον Δανιήλ στα λιοντάρια και πριν την πτώση της Βαβυλώνας και το περιστατικό με τον Βαλτασσάρ και την επιγραφή στον τοίχο και την έλευση των Περσών. Εδώ δεν αποκαλύπτεται στον Δανιήλ μόνο το μέλλον της Βαβυλώνας και τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν (όπως θα δούμε και με πολλές λεπτομερείς στο κεφ 8) αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας έως τις μέρες μας και έως την έλευση της Βασιλείας του Θεού. 

Αξίζει επίσης εδώ να αναφερθούμε στην επανάληψη και στη συνέχεια των προφητειών τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη. 

Στο τέλος της προφητείας βλέπουμε αυτόν που ‘’μοιάζει με άνθρωπο’’ που αντιπροσωπεύει τον Μεσσία. Στην Παλαιά Διαθήκη η μορφή αυτή του ‘’ανθρώπου υιού θεού εμφανίζεται 78 φορές !

Τη θάλασσα, που όπως αναφέραμε συμβολίζει  το λαό, την ανθρωπότητα, την  βλέπουμε και στην Αποκάλυψη (π.χ. κεφάλαιο 14) όπως και τα θηρία ως σύμβολα κυβερνήσεων (π.χ. κεφ. 13 ‘’ένα θηρίο με δέκα κέρατα να βγαίνει από τη θάλασσα). Έτσι η ερμηνεία κάποιων συμβόλων στις προφητείες μας είναι πιο ξεκάθαρη. 

Σε άλλες περιπτώσεις όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα όπως π.χ. στην περίπτωση της ερμηνείας το αριθμού 666. Αν αναζητήσετε ερμηνείες για αυτό στο διαδίκτυο θα βρεθείτε μπροστά σε 51 εκατομμύρια λήμματα !

Το κοινό σε όλες τις προφητείες και τις ερμηνείες τους είναι ότι μας οδηγούν να επικεντρωθούμε μόνο στις κακές προβλέψεις. Συνήθως δεν επικεντρωνόμαστε στο καλό τέλος και την έλευση της αιώνιας Βασιλείας του Θεού αλλά επίσης θεωρούμε απαραίτητο για αυτό να προηγηθούν όλα τα άσχημα γεγονότα και καταστροφές. Δεν σκεφτόμαστε η δεν δεχόμαστε να δούμε αυτές τις προφητείες ως προειδοποιήσεις που μας δίνουν την ευκαιρία να προλάβουμε και να αποφύγουμε κάποια από αυτά τα γεγονότα ! Για μερικούς η Βασιλεία δεν θα επέλθει με άλλο τρόπο, και όλα αυτά τα καταστροφικά γεγονότα είναι απαραίτητο να συμβούν. Και δυστυχώς ο πιστός κόσμος ασχολείται κυρίως με όλα τα κακά που μελλουν να γίνουν (ως ένας απλός θεατής στην τηλεοραση, που περιμένει να δει ποτέ θα γίνουν τα υπόλοιπα που προφητευτηκαν και αναλύοντας το σε “ποιο κεφαλαιο” και σε πια “φιάλη του θυμου του Θεού είμαστε τωρα….) και δεν αγωνιζεται ούτε πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξουν όλα αυτά. Είναι δυνατόν ο Θεός να ΘΕΛΕΙ να γίνουν όλα αυτά ? Να μην θέλει να αγωνιστούν οι άνθρωποι και να προσευχηθούν για την αποφυγή τους ? Είναι δυνατόν να ΘΕΛΕΙ οπωσδήποτε, ότι και εάν κάνουμε να πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι καταστροφες ? Αν είναι έτσι, τότε γιατί έστειλε τον Μεσσια Του, τον Ιησού Χριστο ? Τίποτα δεν άλλαξε με την σταύρωση και την Ανάσταση Του ?

Συνοψιζοντας, βλέπουμε ότι σε ολες τις προφητείες υπάρχουν κοινά μοτίβα:  Όλες αναφέρονται στις ίδιες αιτίες που προκαλούν όλα τα δεινά: την αλαζονεία, την εγωιστική ανθρώπινη εξουσία, την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον πνευματικό κόσμο και το Θεό. Προφανώς κάποιες από αυτές τις προφητείες έχουν ήδη εκπληρωθεί . Βλέποντας τα κοινά σε αυτές και γνωρίζοντας το αποτέλεσμα στο τέλος, μήπως οφείλουμε να σκεφτούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος ? Μήπως μπορούμε να σταματήσουμε τη ροή, να προλάβουμε τα γεγονότα και να φτάσουμε στην αιώνια Βασιλεία με άλλους τρόπους ? Μήπως δούμε και ο καθένας τον προσωπικό μας ρόλο και ευθύνη σε αυτά αντί απλά να είμαστε θεατές περιμένοντας να εκπληρωθούν τα γεγραμμένα με την πρόφαση το ‘’έτσι  πρέπει να γίνει επειδή έτσι είναι γραμμένο “ ? Βλέποντας τα τρομερά γεγονότα που συμβαίνουν στις μέρες έχουμε την ευκαιρία και την επιλογή να αλλάξουμε κατεύθυνση σκέψης και πίστης και να συμβάλουμε στην αλλαγή της ροής των πραγμάτων !

Δανιήλ κεφαλαια 8 και 9

4-3-2021

Το δεύτερο όραμα του Δανιήλ

Ο Δανιήλ έζησε την ίδια περίοδο με τον Ιεζεκιήλ και τον Ιερεμία.

Έζησε στη Βαβυλώνα περίπου 70 χρόνια υπό την αιχμαλωσία του Ναβουγοδονόσσορα αλλά κατάφερε να γίνει σημαντικός και απαραίτητος στο παλάτι χωρίς παράλληλα να συμβιβάζεται η να προδίδει την πίστη του. Τον είδαμε και στα προηγούμενα κεφαλαία να επαναστατεί ήρεμα και σοφά και να μην υπακούει στο νόμους, όταν τέθηκε θέμα πίστης και αντίθετα να χρησιμοποιεί την πίστη του ως όργανο σωτηρίας του ίδιου και των συναγωνιστών του πιστών Εβραίων, όπως πχ στο περιστατικό με τους φίλους του (3 παιδες) στην κάμινο και με τον ίδιο στο λάκο με τα λιοντάρια. Αναρωτιόμαστε που είναι σήμερα τέτοιοι Δανίηλ ?!

Από το έβδομο κεφάλαιο και μέχρι το τέλος, εμφανιζεται  το προφητικό κομμάτι του βιβλίου του Δανιήλ. Το ένατο κεφάλαιο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για ένα επιπλέον λόγο; εδώ συναντάμε για πρώτη φορά -στην Αγια Γραφη- ονομαστικα τον άγγελο Γαβριήλ  που δίνει στον Δανιήλ την προφητεία για το μέλλον του λαού του, επειδη ηδη ο Δανιηλ ειχε αρχισει να ανησυχεί αφου πέρασαν ήδη τα εβδομήντα χρόνια σκλαβιάς που είχε προφητεύσει ο Ιερεμίας και παρόλα αυτά δεν επεστρεψε ο Ισραηλ ακόμα στην Ιερουσαλήμ.

Στο έβδομο κεφάλαιο είδαμε το πρώτο όραμα του Δανιήλ, όπου περιγράφει όλες τις αυτοκρατορίες που θα ακολουθήσουν τους Βαβυλώνιους έως και την Ελληνική κυριαρχία, με αναφορές προφητικές που σύμφωνα με ερμηνείες φτάνουν έως και τις δικές μας σύγχρονες μέρες, ειδικά η ερμηνεία για την τέταρτη αυτοκρατορία. Οι συμβολισμοι και οι ερμηνείες είναι όμοια και στο όγδοο κεφάλαιο με αναφορές και πάλι στις αυτοκρατορίες που θα ακολουθήσουν συμπεριλαμβανομένης της Ελληνικής. Σε αυτό το κεφάλαιο ο Δανιήλ βλέπει στο όραμα του ένα κριάρι με δυο κερατά άνισα, το ένα μεγαλύτερο από το άλλο, να κτυπάει/επιτιθεται προς Δύση, βορρά και νότο και να μην μπορεί να του αντισταθεί κανείς. Ακολούθως εμφανίζεται ένας τράγος με ένα κέρατο, που καταφέρνει να εξοντώσει το κριάρι, καταστρέφοντας τα δυο του κέρατα και να επικρατήσει.

Στη συνέχεια το ένα κέρατο του τράγου καταστρέφεται και στη θέση του φυτρώνουν τέσσερα αλλά, προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ένα από αυτά, μεγάλωσε υπερβολικά με κατεύθυνση προς το νότο, την Ανατολή και προς τις δυνάμεις του ‘’ουρανού’’.  Από τις δυνάμεις αυτές θα νικηθεί το ένα αυτό ‘’κέρατο ‘’ και οι άνθρωποι θα απελευθερωθούν. Ο Δανιηλ ρωτά στο όραμα του έως ποτέ θα συνεχιστεί η αιχμαλωσία ‘’ ἕως πότε ἡ ὅρασις στήσεται, ἡ θυσία ἡ ἀρθεῖσα καὶ ἡ ἁμαρτία ἐρημώσεως ἡ δοθεῖσα, καὶ τὸ ἅγιον καὶ ἡ δύναμις συμπατηθήσεται;, και λαμβάνει την απάντηση ‘’έως ότου περάσουν διαδοχικώς δύο χιλιάδες τριακόσια ημερονύκτια’’. Στο τέλος ζητάει να μάθει την ερμηνεία του οράματος και βλέπει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να του εξηγεί : Ο κριός είναι ο βασιλείες των Μήδων και των Περσών. Το κριάρι είναι το βασίλειο των Ελλήνων  από το οποίο θα προκύψουν τέσσερα μικρότερα και πιο αδύναμα σε σχέση με το πρώτο πανίσχυρο κέρας. Στο τέλος όμως των καιρών αυτών ‘’όταν πλέον θα έχουν φθάσει εις την πληρότητά των αι αμαρτίαι των αποστατών Ιουδαίων’’ θα εμφανιστεί ένας βασιλιάς ισχυρός, πανούργος και πολυμήχανος που θα δράσει με δολιότητα και αλαζονεία και θα φέρει πολλές καταστροφές.  

Η ερμηνεία του οράματος δίνεται από τον Γαβριήλ και είναι αρκετά ξεκάθαρη εκτός δυο σημείων: ποιος είναι αυτός ο τελευταίος βασιλιάς και τι ακριβώς σημαίνουν τα δυο χιλιάδες τριακόσια μερόνυχτα. Πριν προσπαθήσουμε να δώσουμε την ερμηνεία για αυτά, ας δούμε τι γίνεται στο ένατο κεφάλαιο. Ο Δανιήλ προσεύχεται έντονα μετά από μελέτη των γραφών και ειδικά όσον αφορά την ‘’ερήμωση της Ιερουσαλήμ για εβδομήντα έτη‘’ κατα την προφητεία του Ιερεμία. Ο Γαβριήλ εμφανίζεται ξανά για να του δώσει την ερμηνεία. ‘’Από τη μέρα της έναρξης της ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ έως και την έλευση του Μεσσία, θα περάσουν ‘’ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκοντα δύο’’. Μετά τις πρώτες επτά εβδομάδες θα επιστρέψουν οι Ιουδαίοι αιχμάλωτοι και θα ανοικοδομηθεί η πόλη. Μετά την παρέλευσιν των εξήντα δύο εβδομάδων (εβδομαδων ετών ! συμφωνα με την ερμηνεια του εβραικου κειμενου), θα θανατωθεί ο Χριστός και η πόλη και οι κάτοικοι της θα καταστραφούν ξανά και θα πέσουν στο αιχμαλωσία. Για μία εβδομάδα ετών ο Χριστός θα συνάψη μίαν νέα διαθήκη. Κατά δε το μέσον της εβδομάδας αυτής, θα τεθή οριστικό πλέον τέρμα στις παλαιες θυσίες. ‘’ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν.’’

Ας ξεκινήσουμε από τις εφτά βδομάδες. Καταρχάς διαχωρίζονται στις πρώτες 69 και μια τελευταία βδομάδα. Στη γραφή και σύμφωνα με τον προφήτη Ιεζεκιήλ , η ‘’μερα’’ εμφανίζεται ως έτος : εκαστην μιαν ημέραν προσδιωρισαν εις σε αντί ενός έτους (Ιεζεκιήλ 4,6). Επόμενως η πρώτη περίοδος των 69 βδομάδων μεταφράζεται σε 483 χρόνια. Το έτος δεν αναφέρεται στο γνωστό σε μας έτος των 365 ημερών. Το ημερολόγιο με τη σημερινή του μορφή χρησιμοποιείται μετά τον 1ο μΧ. αιώνα – Γρηγοριανού ημερολόγιο. Το εβραϊκό ημερολόγιο περιλαμβάνει 12 μήνες 29-30 ημερών, με βάση την περιφορά της σελήνης, με αποτέλεσμα να διαφέρει απο το Γρηγοριανο κατα 11 περίπου μέρες κάτι το οποίο διορθώνεται Με την προσθήκη ενός 13ου μήνα κάθε 3-4 χρόνια. Επίσης ανατρέχοντας στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ότι το έτος περιλάμβανε 360 μέρες εφόσον ένας βιβλικός μήνας αποτελούταν από 30 μέρες. Έχουμε λοιπόν 483 βιβλικα έτη 360 ημερών που αντιστοιχούν σε 476 ηλιακά έτη και 25 μέρες. 

Το χρονικό αυτό διάστημα ξεκινάει από την μέρα της έναρξης της ‘’ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ. Αυτό ιστορικά τοποθετείται στο 445 π.χ. στο διάταγμα του Αρταξέρξη προς το Νεεμια να επιστρέψει πίσω στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσει τα το τείχος της. Δυο αλλά παρόμοια διατάγματα μπορεί να αφορούν αυτή την έναρξη, αυτό του Κύρου το 538 π.Χ.που επιτρέπει την επιστροφή των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ και αυτό του Αρταξέρξη το 458 π.Χ στον Εσδρά να επιστρέψει και να λειτουργήσει το ναό, όμως και τα δυο δεν αναφέρονται στην ανοικοδόμηση της πόλεως η των τειχών αυτής.

Τοποθετώντας λοιπόν την έναρξη των εφτά εβδομάδων στο 445 π.Χ. εάν προσθέσουμε 476 έτη φτάνουμε ακριβως στα χρονια της έλευσης του Χριστου ενώ κάποιοι μελετητές, πιο λεπτομερειακά οδηγούνται ακριβως στην είσοδο Του στην Ιερουσαλήμ.

Η τελευταία, εβδομηκοστή βδομάδα, αποτελεί ξεχωριστή περίοδο, με τους μελετητές να την μεταφέρουν στα χρόνια της δεύτερης έλευσης του Μεσσία,  τοποθετώντας σε αυτήν τα χρόνια της κυριαρχίας του Αντίχριστου και το τέλος αυτής με την έναρξη της βασιλείας του Θεού. 

Τα δυο χιλιάδες τριακόσια μερόνυχτα που εμφανίζονται στο εβραϊκό κείμενο αντιστοιχούν καταρχάς σε χίλιες εκατόν πενήντα μέρες εφόσον αναφέρονται σε ‘’μερόνυχτα’’, μέρες και νύχτες, πρωινές και εσπερινός θυσίες. Η περίοδος αυτή αντιστοιχεί όσο περίπου διήρκησε και ο διωγμός του Αντιόχου του δ’, του επιφανούς τον οποίο θα συναντήσουμε ξανά στο ενδέκατο κεφάλαιο. Και στις δυο περιπτώσεις περιγράφεται ένας πανίσχυρος αλλά και ασεβής βασιλιάς που θα διωξει τους πιστούς και θα στήσει εκεί (στον Ναό) ‘’το βδέλυγμα της ερημώσεως‘’.

Δανιηλ κεφαλαιο 10+11

11/3/2021

Στο δέκατο κεφάλαιο ο Δανιήλ νηστεύει για ‘’21 μέρες’’ οι οποίες μπορεί να αντιστοιχούν σε κανονικές μέρες ‘η σε χρόνια αν δεχτούμε ότι κάθε ‘’μέρα’’ αντιστοιχεί σε χρόνο όπως και στην περίπτωση των εφτά ‘’εβδομάδων’’ στο όγδοο κεφάλαιο. Μετά τη νηστεία βλέπει ένα όραμα, όπου ένας άντρας με λινά ρούχα και ζώνη από χρυσό του μιλάει ‘’σαν να ακουγότανε φωνή πληθους’’. Καταρχάς ο ‘’άντρας’’ εξηγεί ότι καθυστέρησε 21 μέρες γιατί έβρισκε αντίσταση από τον Αρχάγγελο του Βασίλειου των Περσών και κατάφερε να φύγει με τη βοήθεια του Αρχαγγέλου Μιχάηλ. Αφού θα πει αυτά που έχει να πει, ‘’θα έρθει ο αρχηγός των Ελλήνων και αυτός θα επιστρέψει να συνέχισει να πολεμάει εναντίων του Αρχαγγέλου των Περσών ‘’.  Λέει λοιπόν στον Δανιήλ : θα βασιλεύουν τρεις ακόμα βασιλιάδες στους Πέρσες και ένας τέταρτος που θα έχει πλούτο ακόμη περισσότερο από τους τους άλλους και ο οποίος θα στραφεί εναντίον των Ελλήνων, Θα εμφανιστεί τότε ένας παντοδύναμος αρχηγός στους Έλληνες που όμως στο κορύφωμα της παντοδυναμίας του, θα συντριφθεί και το βασίλειο του θα σκορπιστεί στους τέσσερεις ανέμους και όχι στους απογόνους του. Στη συνέχεια εξηγεί  ποιοι θα είναι αυτοί οι τέσσερεις κληρονόμοι και τι θα απογίνουν. Παρουσιάζει το βασιλιά  του νότου σε αντιπαράθεση και πόλεμο εναντίον του βασιλιά του βορρά, τους απογόνους τους να παντρεύονται μεταξύ τους, δίνει λεπτομέρειες για τις μάχες και το τέλος τους. Στο τέλος θα επικρατήσει όμως ενας βασιλιάς, ‘’που θα καταργήσει την καθημερινή θυσία και θα στήσει εκεί το βδέλυγμα της ερημώσεως’’. Και εδώ αναφέρονται διάφορες λεπτομέρειες για τις μάχες και αλλά γεγονότα και οι αναλυτές εύκολα καταλήγουν να ταυτίζουν αυτό τον τελευταίο βασιλιά με τον Αντίοχο. Ανάλογη ερμηνεία που να παραπέμπει στον Αντίοχο είδαμε και στο ένατο κεφάλαιο όπου όπως είδαμε εμφανίζεται ξανά  ως πανούργος και ασεβής βασιλιάς που θα στήσει το βδέλυγμα της ερημώσεως. Ο Αντίοχος ο δ΄ ο επιφανής  θα ονομαστεί και ‘’εχθρός του λαου΄΄. Κυριαρχεί μετά το 167 πΧ. Σύμφωνα με τις παραδόσεις έκανε τρομερά βλάσφημα πράγματα, όπως πχ λέγεται ότι έβαλε στο ναό άγαλμα του Δία ή ότι θυσίαζε χοίρους, το απαγορευμένο από τον Ιουδαικό νόμο ζώο, εντός του ναού. 

Τα γεγονότα αποδίδονται από τον Αρχάγγελο  με τόση ακρίβεια που περιγράφουν έως και την Κλεοπάτρα και τον στημένο γάμο της στην Αίγυπτο  από το βασιλιά ‘’με στόχο να ερημώσει τη χώρα του εχθρού’’ χωρίς όμως να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του. Περιγράφεται ακόμα και η επανάσταση των Μακαβαίων και άλλες λεπτομέρειες για μάχες έως και την πτώση στο τέλος του βασιλιά αυτού όταν πια ‘’θα έχει ξεσπάσει η οργή του Θεού’’.

Δανιηλ κεφαλαιο 12

18-3-2021

Στο δωδέκατο κεφάλαιο ο Άγγελος συνεχίζει να μιλάει στο Δανιήλ. Αποκαλύπτει ότι θα έρθουν χρόνια τόσο δύσκολα που όμοια τους δεν υπήρξαν ποτέ; θα σωθούν όμως εκείνοι που τα ονόματα τους είναι γραμμένα στο βιβλίο του Θεού. Αυτοι που έχουν πεθάνει θα αναστηθούν και θα ζήσουν αιώνια. Βλέπει τότε δυο άντρες ο Δανιήλ να ερωτούν ποτέ θα γίνουν αυτά τα γεγονότα και ο Άγγελος εξηγεί ξανά. Αρχικά λέει ότι θα περάσουν τρισήμιση χρόνια. Τα τρισήμιση χρόνια αντιστοιχούν σε περίπου 1260 «μέρες» (βιβλικές), όπως ακριβως γραφεται στη «Αποκαλυψη», που αποτελουν την περιοδο από την αρχη της επικρατησης του τελευταιου αυτου παντοδυναμου «ηγετη», του Αντιχριστου, που πιθανον μαλιστα να κανει και συμφωνια ειρηνης με τον Ισραηλ, μεχρι τοτε που θα δειξει το πραγματικο του προσωπο, σπαζοντας τις συμφωνιες που εκανε και κανοντας μια απολυτα βλασφημη ενεργεια (την τοποθετηση -πραγματικα η μεταφορικα- του «βδεληγματος της ερημωσεως εκει που δεν πρεπει», προφανως στον Ναο του Θεου). Ο Αγγελος λέει συγκεκριμενα: «αρχίστε να μετράτε 1290 μέρες από τον καιρό που θα καταργηθεί η καθημερινή θυσία και θα στηθεί το βδέλυγμα της ερημώσεως», πραξεις που όπως ειπαμε αποδιδονται στον Αντιόχο Δ΄. αλλα και (κυριως) στις μερες του τελικου δικτατορα, του Αντιχριστου. Συμβολικα, αυτή η πραξη του μπορει να εχει σχεση με την βεβηλωση κάθε πιστης και ιερου, με την προσπαθεια να μετατρεψει τον εαυτο του σε πνευματικο αρχηγο και «Μεσια», με την βεβηλωση της πνευματικοτητας μεσω της πολιτικης εξουσιας, ξεφτυλιζοντας κάθε εννοια Θεου. 

Ως προς την δευτερη περιοδο των τρισημιση ετων (την περιοδο δηλαδη που ο Αντιχριστος θα παρουσιασει το σκληρο του προσωπο, καταδιωκοντας κάθε πιστη και κάθε πιστο στον Θεο) ο αγγελος αναφέρει ότι θα περάσουν χίλιες διακόσιες ενενήντα μέρες (και όχι 1260 όπως στη πρωτη περιοδο)  και αμέσως μετά ότι: ‘’μακαριοι αυτοι που θα είναι μετα τις χίλιες τριακόσιες τριάντα πέντε μέρες’’. Τι μπορει να συμβολιζει αυτή η διαφορά των τριαντα συν σαράντα πέντε ημερών ? Κανεις δεν είναι σιγουρος. Πολλοι αναλυτες  ερμηνευουν ότι συμβολιζουν το χρονικο διαστημα της ανασυστασης του Ισραηλ μετα τα τραγικα γεγονιτα και καταστροφες, μετα την πτωση του Αντιχριστου, και επισης την περιοδο της πρωτης κρισης των εθνων.  Μετα από τις 1345 αυτές μερες ερχεται το τέλος και η Βασιλεία του Θεού και οι εκλεκτοί που θα σωθούν και θα παραμεινουν, μπαινουν σαυτην !. Κάποιες ομάδες πιστών όπως πχ οι Προτεστάντες πιστεύουν ότι οι ίδιοι δεν θα συμμετάσχουν σε αυτό το τέλος. Κατα αυτούς θα προηγηθεί η ‘»αρπαγή» , ο Θεός θα τους πάρει μακρυά και θα συναντήσουν το Χρήστο στη Βασίλεια των ουρανών.

Πριν δούμε την ερμηνεία αυτών των χρόνων να θυμηθούμε τις τέσσερεις περιόδους που είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Όπως το άγαλμα στο όραμα του Ναβουχοδονόσσορα στο κεφάλαιο 2 και τα τέσσερα τέρατα στο όραμα του Δανιήλ στο κεφάλαιο εφτά. Η πρώτη περίοδος αντιστοιχεί  στη Βαβυλώνα, η δεύτερη στην Περσική αυτοκρατορία, η τρίτη στην Ελλάδα. Η τετάρτη αποδίδεται στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με το ερώτημα όμως κατα πόσον επεκτείνεται και μέχρι τις σύγχρονες  μέρες και το τέλος και την έλευση της Βασιλείας. Εδώ να θυμηθούμε δυο ακόμα γεγονότα : Πρώτον ότι ο Χριστος ο ίδιος αναφέρεται στην προφητεία του Δανιήλ και αποκαλύπτει τον εαυτό του ως Μεσσία και δεύτερο ότι αντίστοιχη προφητεία εμφανίζεται και στην Αποκάλυψη όπου βλέπουμε όμως να χωρίζονται τα γεγονότα σε οχτώ περιόδους. Εκεί ο Ιωάννης φαίνεται να πηγαίνει λίγο πιο πίσω και λίγο πιο μπροστά χρονικά προσθέτοντας πριν τη Βαβυλώνα, την Αίγυπτο και τους Σύριους  και στο τέλος άλλες δυο περιόδους που αποδίδονται στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, είτε την Ευρώπη είτε την Αμερική και στην περίοδο του τέλους των ημερών.

Πέραν όμως από την ερμηνεία ονείρων, οραμάτων και προφητειών το βιβλίο του Δανιήλ μας οδηγεί και σε κάποιες άλλες σκέψεις. Βλέπουμε σε όλα τα κεφαλαία, παντοδύναμους αρχηγούς βασιλιάδες που μπορεί από τη μια να ταλαιπωρούσαν το λαό τους από την άλλη όμως είχαν κτίσει αυτοκρατορίες μεγάλες και πλούσιες δίδοντας στους λαους παράλληλα  εικόνα ασφαλείας και ευημερίας. Τι κοινό είχαν όμως όλοι αυτοί ? Τη βλασφημία απεναντι στον Θεο, την αλαζονεία που οδηγησαν τελικα στην δραματική τους πτώση. Στην περιγραφή του τέλους των ημερών όπως και στην Αποκάλυψη, εμφανίζεται ξανά ένας τέτοιος κυβερνών απολυτος άρχοντας.  Που είναι αυτοί οι βασιλιάδες στις μέρες μας?  Μήπως εμφανίζονται και σήμερα με το αγγελικό προσωπείο του σωτήρα σε θέματα ασφαλείας και πολέμων, σε θέματα οικονομικά, επιστημονικά ή και κοινωνικής πρόνοιας ? Μήπως δεν αναφερόμαστε καν σε πρόσωπο αλλά σε θεσμούς που στο τέλος έχουν εξουσία και κυβερνούν, μας γινονατι «απαραίτητοι», έχουν αλλάξει τη ζωή μας και μας «προστατευουν από καταστροφές» ? Μήπως όλοι αυτοί και πρόσωπα και θεσμοί έρχονται να καταργησουν το στοιχείο της πίστης, να μας πείσουν ότι οι ανάγκες και η σωτηρία μας βρίσκονται αλλου, στα δικά τους χέρια και στιε δικες τους μεθοδους ? Αφαιρώντας σιγά σιγά κάθε στοιχείο πίστης, επαφής με το Θεό, ολο το συστημα του κοσμου αυτου που ζουμε προσπαθει να διαλυσει το οραμα της Βασίλειας του Θεού που είναι στην πραγαμτικοτητα το μονο πραγμα που θα μπορουσε να λύσει όλα τα προβλήματα και να καλύψει όλες τις ανάγκες μας και που θα καταστουσε αχρηστες ολες τις παρουσες δυναμεις και συστηματα του κοσμου ! 

Πέραν από αυτό, μήπως αυτή η συνεχής υποχωρηση και υποταγη μας στα συστηματα του κοσμου αυτου και τους νεους νομους που μας επιβαλουν  συνεχως, οδηγουν σιγα σιγα στην πληρη πνευματικη υποδουλωση μας και τελικα στο αναποφευκτο της πραγματοποιησης των προφητειων της Αποκαλυψης και των δυσκολων καιρων του Αντίχριστου ? Πρεπει και μπορούμε να σταματήσουμε αυτή τη ροή των γεγονότων και να αγωνιστουμε να ερθει επι των ημερων μας η Βασίλεια του Θεου σταματωντας τα σχεδια του Διαβολου και καταργοντας δια της δυναμεως του Θεου και του Πνευματος του Αγιου το κακό, πριν κυριαρχήσει ! Σταματωντας την «Αποκαλυψη» πριν αυτή ερθει !